Przyroda, strona 70

 Orliczkowate Pteridaceae pełzające lub wyprostowane kłącza, brzeżne sori, liście trójkątne, wąskie, pierzastodzielne, listki jajowate, orliczka kreteńska Pteris cretica. Dennstaedtiaceae brzeżne zawijki, krótkie, pełzające, wołosione kłącza, rynienkowate ogonki liściowe, liście duże, trójkątne, pierzastodzielne, listki końcowe owalne, długie przylegają do siebie na odcinkach, orlica pospolita Pteridium aquilinum. Paprotnicowate Cystopteridaceae małe paprocie z kłączami i dużymi, trójkątnymi, ogonkowymi, pierzastodzielnymi kilkukrotnie liśćmi, odcinki I rzędu są daleko od siebie, okrągłe sori, Acystopteris sp. Cystoathyrium chinense Cystopteris sp. Gymnocarpium sp. Rhachidosoraceae podziemne kłącze, długie, ognkowe, trójkątne pierzastodzielne liście, listki pierastodzielne, końcowe odcinki siedzące, okrągławe, na ich spodzie są owalne sori, Mesosorus Rhachidosorus, Rhachidosorus sp. Diplaziopsidaceae grube kłącza, pojedynczo pierzastodizelne lub języczkowate lekko powcinane lub pofałdowane liście, są ogonkowe, sori na ich spodzie, nerwy widoczne z obu stron, Diplaziopsis sp. Homalosorus sp. Zanokcicowate Aspleniaceae kłącze z ogonkowymi, trójkątnymi, wąskimi, pierzastodazielnymi liśćmi, listki również pierzaste, końcowe ogonki owalne, mogą być równowąskie, pierzastodzielne z owalnymi listkami całobrzegimi lub całobrzegie, języczkowate, ostre, sori z zawijkami, zanokcica skalna Asplenium trichomanes, Hymenasplenium sp. Hemidictyaceae liście ogonkowe, trójkątne, pierzastodzielne wyrastają z kłącza, listki podługowate, całobrzegie, siedzące lub krótkoogonkowe z nasadami sercowatymi, mają wyraźnie widoczny nerw główny, listki leża daleko od siebie, liście sa bardzo duże, sori sa nitkowate po spodniej stronie, Hemidictyum sp. Zachylnikowate Thelypteridaceae pełzające kłącze, trójkątne, pierzastodzielne liście, odcinki podługowate, tępe, moga być głęboko karbowane w owalne odcinki i trójkątne, nerkowate sori pod zawijkami, ogonki krókie w porównaniu z blaszką liściową, zachylnik błotny Thelypteris palustris, Cyclosorus sp. Macrothelypteris sp. Phegopteris sp. Pseudophegopteris sp. Rozrzutkowate Woodsiaceae kłącze, trójkątne pierzastodzielne, liście z trójkątnymi listkami pierzasotdzielnymi na okrągłe odcinki lub karbowanymi, sori maja rózne kształty zaleznie do gatunku, odcinki moga być ząbkowane, siedzące, sori moga byc okrągłe, nerkowate, podłużne, rozrzutka alpejska Woodsia alpina, paprotnica górska Cystopteris montana, cienistka trójkątna Gymnocarpium dryopteris. Onokleowate Onocleaceae długioe, pełzająće kłącze, liście asymilacyjne i zarodnionosne, ogonkowe, pierzastodizelne, jezyczkowate, odcinki tez języczkowate, brazowe sori pod zawijką, Onoclea sensibilis, Onocleopsis sp. pióropusznik strusi Matteuccia struthiopteris. Podrzeniowate Blechnaceae kłącze, długie, podługowate, pierzastodzielne liście, listki siedzące, równowąskie, jajowate, owalne, okrągławe, długie, leżą w odległości od siebie lub blisko, na spodniej stronie mają 2 równoległe, jasnobrązowe rzędy sori, podrzeń żebrowiec Blechnum spicant, Sadleria cyatheoides, Doodia sp. Wietlicowate Athyriaceae kłącze pelzające, liście szerokie, trójkątne, pierzastodzielne, odcinki I rzędu odstają od siebie sa trójkątne i pierzastodzielne, II przylegaja są pdoługowate lub owalne, siedzące, akrbowane, na spodzie mają białę, podłużne, nieregularnobrzegie sori, wietlica samicza Athyrium filix-femina. Hypodematiaceae podziemne kłącze, młode liście są pastorałowato zwinięte, ogonki liściowe i nerw głóny, brązowozielone, liście jezyczkowate, pierzastodzielne, sztywno skierowane w górę, listki podługowate, zrośnięte nasadami po obu stronach osi, tworzą blaszkę liściową, mają okrągłe sori pod zawijkami, Hypodematium sp. Leucostegia sp. Nerecznicowate Dryopteridaceae tęgie, pełzające lub wyprostowane kłacze, ogonkowe, trójkątne, pierzastodzielne liście, odcinki I rzędu leżą w odległości od siebie są podłużne, tójkątne, pierzastodzielne na owalne, siedzące, przylegajace do siebie odcinki lub języczkowate, trójkątne, ząbkowane, brązowe, okrągłe sori w 2 rzędach, nerecznica samcza Dryopteris filix-mas, bolbitis Heudelota Bolbitis heudelotii. Lomariopsidaceae podziemne pełzające kłacze, długie, języczkowate, skórzaste, pierzastodzielne liście, odcinki owalne lub podługowate, błyszczące, grube, głebkko karbowane lub całobrzegie, leża w odległości od siebie, siedzące lub krótkoogonkowe o sercowatych nasadach, naprzemianległe lub naprzeciwległe, sori po wewnętrznej stronie liści, Cyclopeltis sp. Thysanosoria sp. Lemariopsis sp. Nefrolepisowate Nephrolepidaceae Nephrolepis sp. kłącze pełzające, liście języczkowate, pierzastodzielne, wiotkie, zwisające w dół lub wzniesione i rozpierzchłe, listki owalne lub podługowate zaostrzone w trójkąt, naprzeminaległe, siedzące, bardzo króko ogonkowe lub zrośnięte nasadami twaorzącymi blaszkę liściową-wtedy liście są głęboko karbowane, nafrolepis sercolistny Nephrolepis cordifolia. Tectariaceae kłącza, ogonkowe, pierzasteodzielne liście, listki I rzędu trójkątne pierzastodzielne, II rzędu podługowate, trójkątne, karbowane, głeboko powcinane na spodzie maja wiele okrągłych kupków zarodnionosnych, Tectaria sp. Heterodonium sp. Hypoderris sp. Oleandraceae naziemne lub epifity, proste lub pierzastodzielne liście, sori po obu stronach żebra, języczkowate, naprzemianległe, siedzące lub nibyogonkowe listki, l;iście mają długie ogonki, Arthropteris sp. Oleandra hainanensis, Psammiosorus sp. Dawaliowate Davalliaceae podziemne pełzające, włochate, naziemne kłącze, liście ogonkowe, trójkątne, pdowójnie pierzastodzielne, odcinki I rzędu sa trójkątne i odstają od siebie, II sa owalne i przylegają, Araiostegia sp. dawalia Davallia sp. Davallodes sp. Pachypleuria sp. Paprotkowate Polypodiaceae podziemne, pełzające kłącze, ogonkowe, pierzastodzielne, długie, języczkowate liście, listki podługowate, dostające, moga być pojedynczo pierzastodizelne maja okrągławe listki, sori na liściach zarodnionośnych, są okrągłe, flebodium złociste Phlebodium aureum, płaskla, włosie rogi Phlebodium aureum sp. paprotka zwyczajna Polypodium vulgare, paprotka przejściowa P. interjectum, drynaria Drynaria sp

Podklasa długoszowe Osmundidae długoszowce Osmundales długoszowate Osmundaceae u podstawy pędu sa korzenie przybyszowe, syfonostela, nie ma przyrostu wtórnego, pęd otulają ogonki liściowe, duże, trójkątne liście kilkakrotnie pierzasto dzielne, końcowe listki owalne, cienkościenne zarodnie na trzoneczkach z pierścieniem komórek otwierajacym je są na brzegach odcinków, gametofity zielone, długo zyją mają żebro, sporofit ma podziemne kłącze, korzenie i kilka-kilkanaście nadziemnych liści, liści po obumarciu są trwałe ich nasady otulają łodygę dając pozorny przyrst na grubość, nie przyrastają, ale pokrywają je coraz grubsze warstwy nasad liściowych, liście mają do 2 m, na 1 liściu jest część asymilacyjna, na szczycie bezizeleniowa część zarodnionośna, zarodnia ma krótki gruby trzoneczek, 1-2 warstwy komórek, przedrośla powstają w zarodni, sa plechowate, do 5 sm dł. mają żebro wzłuż plechy to pasmo grubościennych komórek, długosz królewski Osmunda regalis Leptopteris sp. Osmundastrum sp. Todea sp.
Rozpłochowce Hymenophyllales rozpłochowate Hymenophyllaceae kłacze, krótkie pędy, trójkątne, duże, pierzastodzielne kilkukrotnie liście, odcinki dalszych rzędów też są trójkątne, w kątach listków są okrągłe zarodnie na długich trzoneczkach, 1 warstwa komórek w listkach, w porze suchej wysycha w wilgotnej nabiera wody i funkcjonuje, rozpłoch Hymenophyllum sp. skaliżęs Trichomanes sp. 
Glejcheniowce Gleicheniales glejcheniowate Gleicheniaceae duże, tropikalne paprocie z pierzastodzielnymi, języczkowatymi liśćmi, odcinki języczkowate lub podługowate, na spodniej stronie mają 2 rzędy zielonych i okrągłcych kupków zarodnionośnych, pędy rozgałęzione, podziemne kłącze, Gleichenella sp. Gleichenia sp. Dipteridaceae ogonkowe, dłoniastodzielne liście, ogonki sa długie, odcinki dziela się na mniejsze odcinki, na spoodniej stronie liści są widoczne wiązki przewodzące, dłoniaste unerwienie i kupki zaro0dnionośne, krótki pęd, Dipteris sp. Cheiropleuria sp. Matoniaceae dłoniastodzielne, ogonkowe liście długie odcinki I rzędu z drobnymi, owalnymi odcinkami II rzędu, końce odcinków I rzędu mogą sie zawijać, liście mają długie ogonki, tworzą rozety, Matonia pectinata Phanerosorus sarmentosus.
Szparnicowce Schizaeales brzeżne zarodnie na trzoneczkach po dojrzeniu pękają szczelinami, wężówkowate Lygodiaceae wężówka Lygodium sp. cienkie, owłosione, wspinające sie i płożące kłącze, szybko rosną maja trójkątne dłoniastodzielne liście, odcinki sa rzadkie pokryte owalnymi, drobnym,i odcinkami, wężówka pogięta Lygodium flexuosum. Splątkowate Anemiaceae splątka Anemia sp. owłosione, pełzające się lub podniesione kłącze, liście rozgaęłzione na część asymilacyjna i zarodnionosną. Szparnicowate Schizaeaceae liście maja na szczycie merystem wierzchołkowy, część asymilacyjna pierzastodzielna, trójkątna, odcinki grube, część zarodnionośna ma grono zarodni na trzonku, szparnica Schizaea sp. Actinostachys sp.
Olbrzymkowce Cyatheales jedne są płożące, inne drzewiaste jest wysoka łodyga z pióropuszem liści na szczycie. Metaxyaceae pełzające kłącze, podnosi się, na szczycie owłosione, pierzastodzielne języczkowate liście, równowąskie listki, wiązki przewodzące proste lub rozgaęłzione, otwarte, Metaxya lanosa, Metaxya rostrata. Diksoniowate Dicksoniaceae drzewaiste paprocie, wysoka kłodzina, na szczycie pióropusz trójkątnych, kilkukrotnie pierzastodzielnych listków, odcinki zbliżając się do końca są coraz mniejsze, sa włoski zamiast łusek są też epifity, diksonia Dicksonia sp. Calochlaena sp. Lophosoria sp. Olbrzymkowate Cyatheaceae duże, drzewiaste paprocie, są kłącza i kłodziny zakończone pióropuszem pirzastodzielnych, zwężających się ku końcowi liści z równowąskimi odcinkami, liście są podługowate, mają włoski, na spodzie sori, syfonostela, są też epifity, olbrzymka Cyathea sp. Otężałkowate cibotiowate Cibotiaceae otężałek Cibotium sp. masywne, pełzające, lekko podnoszące kłącze, diktiostela lub syfonostela, owłosione przy ogonkach, 2-krotnuie, pierzstodzielne liście, listki podługowate, ogonki owłosione, otężałek siny Cibotium glaucum, otężałek królewski Cibotium regale. Culcitaceae pełzające lub podnoszące się kłacze, syfonostela, duże, trójkątne, kilkukrotnie pierzastodzielne, Culcita coniifolia, Culcita pilosa. Plagiogyriaceae gładkie, pełzające kłacze, może się pdomosić, pierzastodzielne liście lub pierzastopowcinane, języczkowate odcinki, młode liście mają liście ze śluzem, Plagiogyria sp. Loxsomataceae długie, pełzające kłącze, syfonostela, są włoski, kupki zarodni na końcach zyłek, zarodnie na trzoneczkach, liście dwukrotniepierzastodzielne, trójkątne, listki karbowane, Loxsoma cunninghamii, Loxsomopsis pearcei. Thyrsopteridaceae tylko Thyrsopteris elegans owłosione, podnoszące się lub wyprostowane kłacze, liście duże, trójkątne, 3-krotnie pierzastodzielne, końcowe odcinki języczkowate, odcinki wyższych rzędów trójkątne, kupki zarodnionośne są w dolnej części liścia, częsci zrodnionośnej, góna jest asymilacyjna.
Paprotkowce Polypodiales zawijki indusium boczne lub centralne trzonki zarodni, zielony gametofit, liście są różnie zbudowane, podziemne kłącze tworzy pod ziemia korzenie, nad ziemia liście, na spodzie liści są zgrupowania zarodni to kupki zarodnionosne-sori, sorus to liczba poj. są nerkowate, okrągłe, ;odłużne to cecha taksonomiczna, dojrzałe zarodnie sa brązowo-żółte, kupka ma łożysko-uwypuklenie dolnej epidermy liścia z zarodniami, narodnie mają długie, cienkie trzoneczki i otoczają je zawijki, są skurzaste lub błoniaste-wytwór epidermy lub łożyska, jest diktiostela, ogonek liściowy ma skomplikowaną budowę, wiązki przewodzące się rozgaęłziają przed wniknięciem do ogonka, zarodnie mają w okół pierścień z grubych komórek annuus, on rozrywa ściany zarodni z dojrzałemi zarodnikami. Saccolomataceae pełzające kłącze, krótkie kłodziny, liście 1-lubkilkukrotnie pierzastodzielne, listki lancetowate lub podługowate. Cystodiaceae Cystodium sorbifolium pierzastodzielne liście, są języczkowate, dłguie, pełzajace kłącze, krótkie kłodziny, listki owalne, karbowane. Lonchitidaceae kłącze podziemne, pióropusz rzadkich, trójkątnych, 2-3 razy pierzastodzielnych liści, końcowe odcinki owalne. Lindsaeaceae krótkie, pełzające kłącze, 2-3 pierzastodzielne liście, boczne zawijki, okrągławe listki, Lonchitis sp. Lindsaea sp. 

Tu przedstawię rośliny zarodnikowe, wszystkie rośliny należą do roslin naczyniowych Tracheophyta, tu są gromady widłaki Lycopodiophyta i Euphyllophyta.
Widłaki: klasa widłaki jednakozarodnikowe, widłaki właściwe Lycopodiopsida, mają 1 typ zarodników, z zardonika jest podziemne, bulwiaste, bezzieleniowe przedrośle, ma chwytniki, które kotwiczą go w podłożu, wytwara rodnie i plemnie, po zapłodnieniu jest zygota, rośnie z niej diploidalny sporofit, są liście płone-trofofile i zarodnionosne-sporofile, w górze mają kłos zarodnionośny, wiązka przewodząca  to aktynostela, drewno ma uwypuklenia, jest otoczone łykiem, na przekroju przypomina gwiazdkę, wiele ma kleptostelę-listwy drewna zanurzone w łyku, rozmnażanie na przykładzie widłaka Lycopodium sp. Widłak może mieć rozgałęzione, ulistnione łodygi, dojrzałe rosliny tworzą pędy rosnące pionowo w górę. Są to kłosy zarodnionośne (sporofilostany). Każda część sporofilostanu to przekształcony liść. Sporofilostan składa się z liści zarodnionośnych (sporofili). Każdy listek tworzy u nasady jedną zarodnię, powstają w nich po 4 zarodniki. W czasie suszy ściana zarodni pęka i wysypuja się jednakowe zarodniki. One kielkują w jednakowe przedrośla. Po 6 - 7 latach z zarodników kiełkują przedrosla o burakowatym kształcie. Mlode przedrośle ma mikoryzę z grzybami, żyje pod ziemią, górna część wzrasta na powierzchnię, wytwarza tam rodnie i plemnie. Po 12 - 15 latach dojrzałe przedrośle tworzy rodnie i plemnie. w rodni jest powloka z wody, plemniki maja dwie wici. Płyną tam plemniki, jest zapłodnienie krzyzowe, powstaje zarodek, który wrasta korzeniem zarodkowym w gametofit i jest przez niego odżywiane.Widłaki rozmnażają się też przez rozmnóżki i rozłogi.mają pęd, korzenie, liście z pojedynczą wiązką przewodzącą, tu są wdiłakowce włąściwe Lycopdiales z rodziną widłakowatych Lycopodiaceae mają kłącze, pędy z igiełkowatymi liśćmi odstającymi, na szczycie pędów są kłosy zarodnionosne z zarodniami, widłak Lycopodium sp. widłączek Lycopodiella sp. widlicz Diphasiastrum sp. wroniec Huperzia sp.
Widłąki różozarodnikowe Isoёtopsida długie, ostre liście z języczkiem-ligullą u podstawy, różnozarodnikowe są męskie mikrospory i żeńskie makrospory, są zdolne do przyrostu na grubośc, przedrośla są zredukowane, niewiele większe od zarodników, są tu widliczkowce Selaginellales z widliczkowatymi Selaginellaceae tylko widliczka Selaginella sp. sporofit ma łodygę, liście i korzenie. Gdy dojrzewa tworzy kłosy zarodnionośne ze sporofilami. Na liściach zarodnionośnych powstają różne typy zarodni. Na dolnej stronie są megasporangia tworzące duże zarodniki, na górze są mikrosporangia tworzące małe zarodniki. W megasporangiach dojrzewa tylko jedna megaspora, po mejozie są 4, w mikrosporangiach dojrzewa wiele mikrospor. Zarodniki kiełkują w zarodniach. Z mikrospor rozwijają się gametofity męskie, z megaspor żeńskie. Mikrospora przechodzi jeden podział, powstaja dwie komórki, jedna tworzy gametofit męski i przedrosle męskie, druga organ rozrodczy tego gametofitu, czyli plemnię. 8 komórek tworzy ściane plemni, 4 są plemnikotwórcze. W wyniku ich mitozy powstaje 256 plemników. Plemniki maja po dwie wici. Po rozerwaniu ściany plemni rozsiewają się. W megasporangium powstaz 4 megaspory. Jedna rozwija się dalej by oszczędzić substancje odżywcze. Megaspora kiełkuje w żeńskie przedrośle większe od męskiego. Komórki przedrośla dziela się w plechę, ściana megaspory pęka, część przedrośla wychodzi na zewnątrz., tworzy chwytniki, może żyć na ziemi. Tu tworzą się rodnie. Woda zmywa z góy plemniki do przedrośla żeńskiego. Płyną do rodni. Jest zapłodnienie powstaje zygota, dzieli się w zarodek. Odżywiany jest przez gametofit żeński. Potem się uniezależnia. Gametofit męski jest uproszczony.byliny lub pnącza, rozgałęziona łodyga, skórzaste liście, drobne, u nasady liści są bezieleniowe języczki, którymi rosliny pobierają wodę, na nich są zarodnie, widliczka ostrozębna Selaginella selaginoides i szwajcarska Selaginella helvetica. Poryblinowce, porybliny Isoetales poryblinowate Isoetaceae z poryblinem Isoetes sp. rosliny wodne lubią piaszczyste podłoże i wilgoć, mają bulwiastą oś, od niej rosną korzenie, są nierozgałęzione lub słabo widlasto rozgałęzione, na szczycie kłodziny jest pióropusz liści, są rozszerzone u podstawy, w dole mają zarodnie z pasmami płonnej tkanki, tworzą przegrody, nad nią jest ligulla twór związany z liściem, przyrost wtóny umozliwia merystem leżący mi.ędzy korą pierwotną i łykiem, do środka tworzy drewno i łyko, na zewnątrz korę, jest 1 wiązka przewodząca ma 4 kanały sluzowe, pióropusz liści w dolnej części ma makrosporangia w górnej mikrosporangia, mikrospory są małe, makrospory do 0,5 cm maja kolce, gametofity są dwupienne, starsze liście mają u nasady makrosporangia, które robią makrospory, z których bedzie przedrośle żeńskie, młode liście w środku mają mikrosporangia, które robią mikrospory z nich jest przedrosle żeńskie mają kilka rodni z pojedynczymi komórkami jajowymi, męskie mają jedna plemnię z wieloma plemnikami, plemniki płyna do komórek jajowych po zapłodnieniu jest nowy sporofit, poryblin jeziorny Isoëtes lacustris, poryblin kolczasty Isoëtes echinospora.
Euphyllophyta to klad obejmujący dawne paprotniki i rosliny nasienne Spermatophyta. Monofilofity to rośliny zarodnikowe tu są:
Psylotowe, psyloty Psilotopsida długi, okrągły gametofit wyglada jak kłącze, żyje pod ziemią, prowadzi mikoryzę, ma zredukowaną wiązkę przewodzącą, jest zielony, sporofit to kłącze z rozgaęłzionymi widlasto pędami i łuskowatymi liśćmi.
Klasa psylotowe Psilotopsida rząd psylotowce Psilotales rodzina psylotowate Psilotaceae zielone, rozgałęzione, nadziemne pędy z okrągłymi zarodniami, proste, angie, rozgałęzione łodygi, liście małe łuskowate, psylot Psilotum complanatum, tmezypterys Tmesipteris sp.
Podklasa Ophioglossidae Nasięźrzałowce Ophioglossales nasieźrzałowate Ophioglossaceae liść dzieli się widlasto na szeroą jajowatą lub pierzastodzielną, języczkowatą część asymilacyjną i wąską część zarodnionośną z kłosem lub wiechą zarodni mają owalne, krótkie kłącze, korzenie współżyją z grzybami, ogonek liściowy możę rozgałęziac się   liście są widlasto na część płonną, asymilacyjną i zarodnionośną, płonna jest niepodzielna, jest syfonostela-listwy drewna i łyka i dktiostela listwy drewna i łyka otoczone miękiszem, dominuje sporofit, na szczycie liście są zarodnie na krótkich, grubych trzoneczkach lbu zatopione w sporoficie, zarodnie nie mają mechanizmó otwierających, tkanka archesporilana robi zarodniki, z zarodników powstają przedrośla, są osiowe, przypominaja podziemną częśc rośliny, okrąły gametofit współpracuje z grzybami, nasięźrzał pospolity Ophioglossum vulgatum i azorski Ophioglossum azoricum, podejźrzon księżycowy Ophioglossum azoricum Helminthostachys sp. Mankyua chejuense.
Klasa skrzypowe, skrzypy Equisetophyta Sphenophyta z kłącza wyrastają obok liści asymilujących tworzy nieasymilujące pędy zarodnionośne. Na szczycie sporofitu jest sporofilostan, to przekształcony liść tworzący zarodnie (sporangia). W czasie przekształcenia jeden z liści zwija się w tarczkę, pod nią powstają zarodnie z tkanką sporogenną. Po mejozie powstają zarodniki z długimi wyrostkami (elaterami, hapterami). W wilgoci się zwijają, rozwijają dgy jest sucho i jest rozsiewanie. Zarodniki kiełkują na wilgotnym podłożu. Z takich samych zarodników powstają przedrośla męskie i żeńskie. Męskie są słabiej rozwinięte, wytwarzaja plemnie z orzęsionymi plemnikami. Na żeńskich powstają rodnie. Gdy przedrosla są blisko siebie, plemniki płyną do rodni i powstaje zarodek, odżywiany przez gametofit żeński. Męski zamiera. zarodnie u prostszych leżą szczytowo na trzoneczkach, u bardziej rozwiniętych tworzą parasolowaty tarczowaty liść zarodnionosny, sa liście zarodnionośne i asymilacyjne, tu jest podklasa Equisetidae rząd skrzypowce Equisetales rodzina skrzpowate Equisetaceae rodzaj skrzyp Equisetum sp. rozgaęłzione, podziemne kłącze z nitkowatymi korzeniami, pęd ma długie międzywęźla i krókie węzły, z których wyrastaja dookoła okółki długich, igiełkowatych liści, liście zrośnięte nasadami w pochewkę otaczającą łodygę, na spodzie liści są zarodnie, płodne pędy mają bezzieleniowe łodygi w węzłach otoczone łuseczkowatymi liśćmi i jajowate kłosy na szczycie, slrzyp polny Equisetum arvense i inne. 
Strzelichowe Marattiopsida podklasa Marattiidae rząd strzelichowce Marattiales rodzina strzelichowate Marattiaceae nadziemne, plechowate, zielone gametofity, wielowiciowe plemniki, sporofity mają krótkie łodygi skrętoległe, kilkukrotnie pierzastodzielne, trójkątne liście tworzą rozetę na szczycie pędu, długie ogonki z 2 przylistkami po odpadnięciu liścia osłaniają łodygę razem z ogonkami, na spodize blazek liściowych są zarodnie, mogą być zebrane w kupki lub zrośnięte w synangia, Angiopteris sp. Danaea sp. Christensenia sp. strzelicha Marattia sp.
Klasa paprocie, paprociowe Polypodiopsida tu dominuje sporofit, ma organy: korzeń, krótką, podziemną lodygę, kłącze i liście. sa małę, nie mają przyrostu na grubośc, nie mają merystemów bocznych, młode liście sa pastorałowato zwinięte, wiązka przewodząca to syfonostela-listwy drewna otoczone listwami łyka i diktiostela-listwy drewna i łyka otoczone miękiszem. Dominuje sporofit. U Polypodium sp. liście pełnią funkcję rozrodczą, na spodzie liścia, pod zawijką (induzjum) w skupieniach rozwijają się sporangia (zarodnie). W środku zarodni jest tkanka sporogenna, przechodzi mejozę, z każdej komórki macierzystej powstają 4 spory. Przy suchym powietrzu pierścień zarodni się kurczy, zarodnia się otwiera, zarodniki wysypują się. W podłożu zarodnik kiełkuje w przedrośle. Gametofit jest plechowaty, ma sercowaty kształt. Ma ryzoidy (chwytniki) czerpiące wodę. Wytwarza rodnie i plemnie. W anteridiach powstają orzęsione plemniki. Archegonium ma krótką szyjkę, nad komórką jajawą jest komórka kanałowo - brzuszna. Plemniki z wodą płyna do rodni jest zapłodnienie krzyżowe. Powstaje diploidalna zygota, która rozwija się mitotycznie w zarodek, wytwarza on zawiązek korzenia (korzeń zarodkowy).   Gametofit odżywia zarodek. Zarodek wytwarza liście, może fotosyntetyzować, wtedy gamtofit zamiera.

Estetyczne, artystyczne, plastyczne-zieleń wprowadza do miast urozmaicenie, w zależności od pór roku zmienia ich koloryt, tworzy kontrast z szara zabudową ulic;
Ochronne i przeciwpożarowe-osłony ostrzegawcze na szlakach komunikacyjnych, zieleń na starych osiedlach zapobiega rozprzestrzenianiu sie ognia w trakcie pożaru;
Żywicielskie i ekonomiczne-zieleń to tereny rolnicze, ogrodnicze, leśne, czyli produkcyjne, owoce stanowią pokarm dla bezdomnych np. jabłka, gruszki, sliwki oraz dla ptaków, stare drzewa dziuplaste dają schronienie dziuplakom i wieiwórkom, drzewa i krzewy to miejsca gniazdowania wielu ptaków.
Ekologiczne znaczenie zieleni: regulacja wymiany gazowej, fotosynteza, wpływ na klimat, temperaturę i wilgotnośc powietrza, drzewa je regulują i utrzymuja na optymalnym poziomie, regulacja gosp. wodnej, drzewa zapobiegają erozji wodnej, zatrzymują i pobierają nadmiar wód, filtracja i usuwanie zanieczyszczeń, wydzielanie fitoncydów, zw. chem ograniczających rozwój bakterii i pleśni chorobotwórczych, jonizacja powietrza, rośliny dają korzystne jony, środowisko życia wielu zwierząt: ptaków, wiewiórek, bezkręgowców. 100-letni buk Fagus silvatica w ciągu godziny pobiera 2552 g CO2 zawartego w 4800 m3 powietrza i wydziela 1712 g tlenu wiążąc 25400 J energii. W ciągu dnia usuwa tyle samo CO2 ile emitują 2 domki jednorodzinne, zaspokaja zapotrzebowanie na O2 10 mieszkańców miasta, w gorący dzień wydziela w skutek transpiracji 300-400 l wody, spełnia rolę 5 klimatyzatorów powietrza, 1700 młodych buków o śr korony 1 m zastapi w produkcji tlenu wycięcie 1 starego drzewa, w ciągu 50 lat życia drzewo robi O2 wartości 32000 dolarów, wartość drewna nie przekracza kilkuset USD.
Produkcja tlenu poszczególnych roslin:
bez lilak 1 m3 liści na rok robi 1,19 kg O2
osika 1 m3 liści na rok robi 1 kg O2
grab 1 m3 liści na rok robi 0,90 kg O2
jesion 1 m3 liści na rok robi 0,89 kg O2
dąb 1 m3 liści na rok robi 0,85 kg O2
sosna 1 m3 szpilek na rok robi 0,81 kg O2
klon 1 m3 liści na rok robi 0,62 kg O2
buk 1 m3 liści na rok robi 0,55 kg O2
lipa 1 m3 liści na rok robi 0,47 kg O2
kruszyna 1 m3 liści na rok robi 0,33 kg O2
Wpływ zieleni na klimat: niższa temperatura średniodobowa w parku leśnym spada o 20,3%, maksymalna o 23%, w parku miejskim średniodobowa spada o 13,5%, maksymalnie o 17%, w małym parku spada o 6,9%, maksymalnie o 9%, wilgotnośc powietrza wzrasta w parku leśnym o 35,5%, w parku miejskim o 32,9%, w małym parku o 25,5%. Wiatr wiejąć przez 180 m terenów zielonych potrafi zwolnić z 24 km/ha do 8 km/ha. Zieleń filtruje ciepło ze słońca obniżając temperaturę, mury i beton sie nagrzewają. 180 m strefy zielonej tłumi ok. 30 dB hałąsu. Powierzchnia trawiasta o 10-25 cm wys. tłumi hałas 2 dB na 100 m, rzadki las z krzewami tłumi ok. 5 dB, gęsty las z dużym podszyciem tłumi ok. 12 dB, typowy zywopłot liściasty 180 cm szer. i 160 wys.tłumi o 1-2 dB, zwiększenie szer. pasa krzewów podnosi tłumienie o 7 dB. średni poziom tłumienia dźwieku przez drzewa wynosi ok 0,2-0,4 dB, największe zdolności tłumienia hałasu mają jawor-10-12 dB oraz lipa szerokolistna, kalina, topola berlińska 8-10 dB, najmniejsze mają brzoza i wierzba do 6 dB. Regulacja gospodarki wodnej, tereny zielone pozwalają na retencję wody opadowej, opóźniają szybki spływ powierzchniowy zw. z pokryciem nawierzchniami twardymi, asfaltem, płytami betonowymi, kostką i rozbudowują kanalizację burzową. Zielone kurtyny zapobiegają erozji, pasy zieleni w okół zlewisk rzek zmniejszaja erozje wodną i zwiekszają retencję chroniąc jakośc zasobów wodnych, rośliny usuwają też z wody zanieczyszczenia wg. amerykańskich badań w czasie 50 lat zycia drzewo recykluje wodę o wartości 37500 USD. 180 m zieleni oczyszcza 70% pyłów. Usuwanie zanieczyszczeń przez rosliny to fitoremediacja, ona obejmuje: fitoekstrakcję-usuwanie zanieczyszczeń organicznych i nieorganicznych z gleby, wody i powietrza przez pobieranie przez rosliny i magazynowanie w zbieranych częściach roslin np. lisciach. Fitodegradacja to rozkład zanieczyszczeń przez rosliny i towarzyszące im w ryzosferze organizmy np. grzyby i bakterie, rizofiltracja to absorbcja i adsorbcja zanieczyszczeń z wody i ścieków przez korzenie, fitostabilizacja to obniżenie biodstępności zanieczyszczeń w środowisku, fitoewaporacja to odparowanie zanieczyszczeń. Fitoncydy, substancje bakteriobójcze i bakteriostatyczne wydzielają: sosna Pinus silvestris, świerk Picea abies, jodła Abies alba, żywotniki Thuja sp. jałowiec Juniperus communis, kolendra Coriandrum sativum, dzięgiel Angelica archangelica, lubczyk Levisticum officinale, szałwia Salvia sp. mięta Mentha sp. lawenda Lavendula sp. chrzan Armoracia rusticana, gorczyca Sinapsis alba, nostrzyk Melilotus sp. krwawnik Achillea millefolium, łopian Arctium sp. czosnek i cebula. Substancje działająće uspakająco i wyciszająco wydzielają bukszpan, czeremcha, migdałowce, jaśminowiec, głóg, czarna porzeczka, jesion, liguster, oliwka, buk, dąb. Wnioski są takie, że zieleń w mieście jest potrzebna dla prawidłowego funkcjonowania ekosystemu i ludzkiego zdrowia i samopoczucia.

Wiele razy ten temat byl poruszany jednak to bardzo ważny tematwięc warto go omówic. Zieleń to ta część roslinności, którą świadomie można wprowadzać, pielęgnować, formować i chronić, są tu lasy, użytki zielone: łąki, pastwiska, drzewa i krzewy, zadarnienia w otwartym terenie, rosliny przy drogach, rowach, rzekach na podwórkach, działkach, ogrody, parki, sady i inne. Zieleń miejska to układ roslinnosci w mieście lub na osiedlu, który powstał wskutek świadomej działalności człowieka.
Zieleń miejska może być w sytemie pierścieniowym, który powstał na miejscu starych fortyfikacji, które obchodzily miasto do okoła lub krzyzowym (promienistym) na skrzyżowaniach dróg komunikacyjnych, kliny zieleni rozdzielone są pasami, promieniście rozchodzą się z centrum miasta, może być klinowo-promienisty, to połączenie systemu krzyżowego o pierścieniowego i pasmowy w miastach o budowie opartej na prostokątnej siatce ulic, tu proste,równoległe pasy zieleni przedzielone sa pasami zabudowań. Najczęściej spotykany jest system plamowy (rozproszony), tereny zielone tworzą plamy, zieleń jest dosadzana w czasie rozbudowy miasta, ten system jest chaotyczny.
Typy terenów zielonych w mieście to: parki: parki leśnie, parki spacerowe, parki kultury i wypoczynku; lasy komunalne; zieleńce; ogrody: ogródki działkowe, ogródki jordanowskie, ogrody dydaktyczne, botaniczne, zoologiczne,. alpinaria, arboreta; tereny sportowe; zieleń cmentarna; zieleń szlaków komunikacyjnych; zieleń osiedlowa; pola uprawne; łąki, pastwiska, sady; nieużyutki, zieleń na dachach. 
W miastach idealne są pnącza, tworzą zielone elewacje, upiększają budynki, tworzą zielone parawany, izolują ludiz od ruchu ulicznego. Ozdabiają domy, ulice, harmonizują przestrzeń miejską, zasłąniają surowy, brzydki, brudny wygląd domów, zajmują małą powierzchnię, rozrastają się na murze, potrzebują niewiele gruntu do ukorzenienia, rozrastają się pionowo, co ważne w mieście, latem chłodzą, fasada z kłączami słabiej sie nagrzewa, są mniejsze wahania temperatur na elewacji, efekt komina, kłącza oddają ciepło do góry, z dołu napływa zimne powietrze, zima utrzymuja ciepło, nierchome warstwy powietrza pomiędzy budynkiem a kłączem zachowują ciepło, fasady porośniętych budynków są suche, więc wolniej odparowują ciepło. Łagodzą hałąs np. pnącza porastająće ekrany akustyczne przy drogach szybkiego ruchu, zasłaniają i izolują, otaczają szalety miejskie, śmietniki, garaże, ozdabiają, chłoną zapachy i zasłaniają. W Krakowie zieleń otwarta stanowi 48% całej zieleni, tereny zainwestowane 34%, tereny zieleni urządzonej 18%.
Struktura zieleni miejskiej w Krakowie: zabodowania, drogi, koleje-20%, lasy-6%, łąki-7%, pola uprawne-14%, ugory i odłogi-21%, zieleń urządzona-18%, przydomowe ogródki-14%.
W Warszawie: parki i ogrody historyczne-3% powierzchni miasta, zieleń osiedlowa-2%, cmentarze-0.8%, tereny sportowe-0.9%, lotniska 3,5%. ogródki działkowe-1,9%, grunty uprawne, sady i ogrody-24,6%, lasy-11,8%, nieużytki-6,5%, razem 55%.
Najwięcej proc. zieleni urządzonej ma Bratysława, potem Gdańsk, Toruń, Hanover, Zurych, Bruksela, Praga, Budapeszt, Kraków, Helsinki, Rotterdam, Amsterdam, najmniej ma Kijów. Wskaźnik zieleni miejskiej dla całosci terenó zielonych w mieście zalicza się wskaźnik 8-15m2 zieleni urządzonej na 1 mieszkańca. Wielkośc tego wskaźnika określka się po poznaniu warunków naturalnych miasta, zaludnienia, mikroklimatu, zasobów zieleni ogółem i stopnia zanieczyszczeń.
Powierzchnia terenów zieleni miesjkiej: parków, zieleńców i zieleni osiedlowej wg. wojewódstw z 2006 r.
dolnośląskie 1,9% pow. miasta, 14,7 m2 na mieszkanca
kujawsko-pomorskie 3,7% pow. miasta, 23,2 km2 na mieszkańca
lubelskie 2% pow. miasta, 18 km2 na mieszkańca
lubuskie 2,3% pow. miasta, 21,7 km2 na mikeszkańca
łódzkie 2,8%pow. miasta, 12,5 km2 na mieszkańca
małopolskie 1,8% pow. miasta, 18,8 km2 na mieszkańca
mazowieckie 2,7% pow. miasta, 14 km2 na mieszkańca
opolskie 1,5% pow. miasta, 19,9 km2 na mieszkańca
podkarpackie 1,4% pow. miasta, 17,1 km2 na mieszkańca
podlaskie 1,1% pow. miasta, 14,5 km2 na mieszkańca
pomorskie 2,1% pow. miasta, 15,1 km2 na mieszkańca
śląskie 2,6% pow. miasta, 25,2 km2 na mieszkańca
świętokrzyskie 2,3% pow. miasta, 24 km2 na mieszkańca
warmińsko-mazurskie 2,8% pow. miasta, 18,6 km2 na mieszkańca
wielkopolskie 2,4% pow. miasta, 14,2 km na mieszkańca
zachodniopomorskie 1,5% pow. miasta, 17,5 km2 na mieszkańca
Polska 1998 r. 2,8% kraju, 24,7 km2 na mieszkańca
1999 r. 2,6% pow. kraju, 22,6 km2 na mieszkańca
2000 r. 2,2% pow. kraju, 19,6 km2 na mieszkańca
W Warszawie jest 909 gatunków niesynantropijnych, są tylko na naturalnych siedlaskach, 898 apofitów, miesjcowych gatunkó zyjących na siedliskach stworzonych przez ludzi, 911 antropofitów, roslin obcego pochodzenia, sprowadzonych przez ludzi. W Warszawie jest 535 gat. grzybów, 160 gat. porostów, 212 gat. mszaków, 1109 gat. roślin naczyniowych, ze zwierząt 50 gat. ssaków, 200 gat. ptaków, 1400 gat. bezkręgowców, razem jest 3566 gat.
Zróżnicowanie drzew pod względem i pochodzenia dla 3 warszawskich terenów zielonych na Cmentarzu Żołnierzy Radzieckich jest 20 gat. rodzimych, 64 obce, w Parku Praskim 25 gat. rodzimych, 55 gat. obcych, w Ogrodzie Saskim 17 gat. rodzimych, 50 obcych.
Geograficzne spektrum flory Opola: z Ameryki pochodzi 15% gat., z Płd. Europy 28%, z Europy Wsch. 16%, z Europy Płd i Azji Zach. 38%, 3% gatunków nieznanego pochodzenia.
Ograniczenia zieleni miejskiej, zanikanie gatunków, rodzajów i rodzin np. turzycowatych, storczykowatych, rdestnicowatych i wyższych jednostek taksonomicznych: widłaków, paproci, porostów i wielu grup grzybów, recesja gatunków związanych z naturalnymi siedliskami wodnymi, torfowiskowymi, bagiennymi, podmokłymi łakami, lasami łęgowymi, borami oraz biotopami antropogenicznymi np. polami uprawnymi, ustępowanie roślin wieloletnich na rzecz gatunków jednorocznych, które sa lepiej dostosowane do szybkich zmian warunków siedliskowych, ograniczenie siedlisk gat. odpornych na urbanizację, powoduje zanik niektórych ekotypów, duża mozaikowatośc siedlisk.
Degradacja roślinności miesjkiej to głównie mechaniczne wycinanie, zabetonowywanie terenów zielonych, zabudowywanie, zamurowywanie, mechaniczne niszczenie: łamanie, wydeptywanie, zasolenie gleb, głównie na poboczach ulic, przeazotowanie gleb-nitryfikacja, zanieczyszczenia, głównie mchy i porosty, sądząc po bioróznorodności w okół czynnych wulkanów ten czynnik nie jest tak szkodliwy, zanieczyszczenia powietrza, wód i gleb czynnikami chemicznymi z fabryk, efekt degradacji to wypieranie przez gatunki synantropijne i inwazyjne.
Zbiorowiska roslinności synantropijnej:
segetalne, zw. z uprawami, ogrodami, sadami, parkami miejskimi, zieleńcami, rabatami, klombami,
ruderalne, biotopy w pobliżu ludzkich siedzib, mogą zajmowac sztuczne pow.-szczeliny w murach, szpary w bruku ulicznym, gruzowiska, szutrowe drogi i torowiska, hałdy przemysłowe i wysypiska śmieci oraz podłoża złożone z gleb i skały macierzystej naturalnego pochodzenia lub zmienionej strukturalnie i chemicznie-ugory, przydroża, przypłocia, dziedzińce, nasypy, utwardzone place skłądowe i przeładunkowe,
zbiorowiska kserotermiczne-na torach i nasypach kolejowych, śieżych nasypach drogowych, szczelinach między nagrzanymi płytami betonowymi,
nitrofilne-zw. z wchłonięciem podmiejskich wsi do miast, na siedliskach bogatych w zw. azotu, pod płotami, przy zabudowaniach gospodarczych, na podwórkach,
bazofilne i kalcyfilne-następstwo antropogenicznego wzrostu odczynu gleb i zawartości węglanu wapnia, na gruzowiskach przemieszanych z ziemią, uboczach gliniastych nasypów i wykopów, na nowych osiedlach.
Funkcje zieleni miejsckiej:
Ekologiczne, zdrowotne i biologiczne-zieleń chroni od pyłów, dymów, osłania dzielnice mieszkaniowe od wiatrów, tłumi hałasy komunikacyjne i kolejowe, oczyszcza powietrze, reguluje wilgotnośc gleby;
Społęczne, psychologiczne, wychowawcze-miejsce odpoczynku, rozrywki, rekreacji, miejsce zbliżenia człowieka do przyrody, zieleń ogrodów botanicznych pełni funkcje dydaktyczną;