Przyroda, strona 8

Gołębie budują gniazdka, szukają gałązek, mierzą je, ważą w dzióbkach, budują gniazdka na drzewach, krzewach i budynkach, oboje rodzice szukają gałązek, ale biorą też trawy, sznurek i inne rzeczy. Mogą wiele lat gniazdować w jednym gnieździe. Często gniazda zajmują całe powierzchnie strychów. Siniak jedynie gniazduje w dziuplach wykutych przez dzięcioła czarnego. Gołębie są wierne przez całe życie, ale zdarzają się zdrady, sporadycznie zdarza się zmiana partnera. Sierpówka (synogarlica) i gołąb miejski gniazdują na gzymsach, balkonach. Turkawki i grzywacze gniazdują na gałęziach. Turkawka niżej niż inne gołębie. Samiczka gołębia składa przeważnie 2 jaja, wysiaduje je, on jej śpiewa, często też samczyk wysiaduje, oboje rodzice karmią pisklęta. Rodzice karmią młode pisklęta ptasim mleczkiem-złuszczonymi, wypełnionymi tłuszczem komórkami wola, czasem z napęczniałymi nasionami, potem właściwym pokarmem. Grzywacz je pączki, liście, kwiaty, owoce, nasiona, gołąb miejski odpadki, siniak zielone części roślin, turkawka części roślin, których poszukuje nisko latając, sierpówka ziarniaki, nasiona i owoce. Gołębie wydają 2-3 lęgi w roku, miejski częściej.

U mnie są sierpówki, turkawki, grzywacze, żyją w zaroślach, sadach, ogrodach, laskach, stodołach, chlewach, domowe są w gołębnikach. Hodowcy wypuszczają je na obloty. Dzikie parzą się na drzewach. Często siadają na drutach. U mnie w ogrodzie są gniazda na sosnach, jodle, orzechu i czarnym bzie, używane na sosnach i bzie. Często latają grupkami, częściej parami. U mnie co roku gniazdują w tych samych miejscach, zmieniają tylko drzewa i krzewy, kiedy gniazduję na tej samej roślinie co roku remontują gniazdo, czasem remontują stare gniazda, czasem rozbudowują porzucone gniazdka, które wcześniej im się nie podobały, być może teraz gałęzie są gęstsze lub ktoś się zagnieździł w ich zeszłorocznych domkach. W starych, opuszczonych gołębnikach są zdziczałe gołębie domowe, odżywiają się ziarniakami traw, owocami, nasionami i innymi częściami roślin. Śpiewają już od rana do wieczora, najwięcej rano, w dzień żerują i budują gniazdka, potem wysiadują i karmią pisklęta.

Sierpówkę mylnie nazywa się cukrówką, chociaż to inny gatunek rodzaju synogarlica.

Przez zimę kwitnie ciemiernik, który ma zielone kwiaty oraz stokrotki i przetaczniki perskie, jeśli im pogoda pozwoli. Potem wychodzą wiosenne kwiaty. Najpierw jeszcze spod śniegu, czasem już w styczniu wychodzą przebiśniegi, najpierw jak zapałeczki, potem coraz większe, obok nich w lasach wychodzą śnieżyce, zakwita oczar, zanim wypuści liście pojawiają się kwiaty. Na wierzbach już w lutym pojawiają się pierwsze szare kotki, które w marcu i kwietniu przechodzą w żółte bazie, kiedy pojawiają się szare kotki zakwita leszczyna, wypuszcza męskie żółte lub czerwone gąsieniczki, w tym czasie kwitnie. W lutym kwitnie tez magnolia, której kwiaty są takie jak u pierwszych kwiatowych. W marcu pojawiają się kwiaty przylaszczki i złoć, w kwietniu ziarnopłon, fiołki, bratki, szafirki, krokusy, śnieżniki, cebulice, sasanki, puszkinie, ranniki. Krokusy i sasanki tworzą w górach i na skwerach dywany. Ziarnopłon rośnie na podwórkach, przydrożach, łąkach, przylaszczki w lasach i ogrodach, obok nich rosną zawilce. W zaroślach i ogrodach pojawiają się pierwiosnki. Zakwitają gęsiówki kaukaskie. W marcu pojawia się bluszczyk kurdybanek, który tworzy łany. Później kwitną tulipany, migdałki, pigwowce oraz krzewy i drzewka owocowe, kwitną też berberys, kaliny, kruszyny, trzmieliny, głogi, dzikie róże.

W zimie już od grudnia kwitnie ciemiernik biały, a stokrotki i przetacznik są przez cały rok jeśli tylko temperatury przekroczą 0 stopni. Już w styczniu pojawiają się śnieżyce i przebiśniegi, są w lasach, gdzie kwitną przed pojawieniem się liści, w ogrodach, zaroślach, na podwórkach, najpierw jak zapałeczki, potem coraz większe, ich kwiaty się otwierają. Przebiśniegi mają odmiany podstawowe o dzwonkowatych kwiatach i pełne z pełnymi kwiatami. W lutym osiągają kilkadziesiąt cm wysokości. Zależnie od pogody od końca lutego w ciepłe zimy do połowy marca w zimne pojawiają się pierwsze kwiaty przylaszczki. Są w ogrodach i lasach. W marcu jest pełnia ich kwitnienia. W lutym i marcu kwitnie w ogródkach rannik zimowy. W dobre lata w końcu lutego wychodzą podbiały, w standardowe lata kwitną na przełomie marca i kwietnia, w chłodne lata pojawiają się na początku kwietnia. W marcu są wiosenne irysy. Pod koniec marca w ogrodach wychodzą prymulki, zawilce, fiołki, ziarnopłon, krokusy, cebulice, śnieżniki, puszkinie. Pierwiosnki, ziarnopłon i fiołki tworzą łany w zaroślach, lasach, na łąkach. Krokusy porastają górskie hale. Cebulice, puszkinie i śnieżniki są u nas w ogrodach i na skwerkach. Zawilce tworzą w lasach dywany. W kwietniu kwitną narcyzy i żonkile, pojawiają się pierwsze tulipany. Od marca do maja kwitnie bluszczyk kurdybanek.

W lutym kwitną oczary wirginijski, pośredni i omszony, trochę później magnolia, na przełomie marca i kwietnia zakwita forsycja. W lutym na wierzbach pojawiają się szare kotki, które z czasem przechodzą w żółte bazie, kwitną leszczyna i brzoza. Brzoza i leszczyna mają powiewające kotki wyglądające jak gąsieniczki. Często leszczyna wygląda jak kopczyk pięknych kwiatów, tak samo wierzby z baziami. W marcu zakwita kalina wonna i kwitnie do końca kwietnia. W marcu licie wypuszcza tawlina jarzębolistna, ligustr pospolity, brzoza szerokolistna i brodawkowata, pod koniec marca liście wychodzą na czarnym bzie, agreście, porzeczkach czarnej, białej, czerwonej, malinach, jeżynach, borówkach są pąki liściowe i kwiatowe na czereśniach i wiśniach, w połowie kwietnia liście wypuszczają kasztanowiec zwyczajny, kasztanowiec europejski, czeremcha zwyczajna, pęcherznica kalinolistna, porzeczka alpejska, jabłonie, grusze, śliwy, migdałki, berberys, pigwowiec, pigwy. W drugiej połowie miesiąca liście wypuszczają wierzby, dereń świdwa, lilak, leszczyna, miłorząb dwuklapowy, jarzębina. Pod koniec kwietnia już drzewa i krzewy są zielone, najpóźniej wypuszczają liście jesiony, pąki mają, kiedy inne drzewa mają liście.

W lasach pierwszymi kwiatami są przebiśniegi i śnieżyce, przeważnie wychodzą w lutym, potem są przylaszczki, zawilce, ziarnopłon, pierwiosnki, na południu śnieżniki i cebulice, w kwietniu wychodzą fiołki leśne, z podszytu kwitnie leszczyna. Na łąkach, miedzach, przydrożach wychodzi podbiał, pierwiosnki, przetacznik, ziarnopłon, fiołki wonne i psie, sasanki łąkowe, otwarte i zwyczajne. W zaroślach są przebiśniegi, przetacznik, ziarnopłon, fiołki. Kwitną łozy i inne wierzby. Na halach w kwietniu są krokusy oraz sasanki alpejskie, słowackie. Sasanki wiosenne rosną w lasach, zaroślach i na łąkach. Mniszek lekarski pojawia się razem z ciepłem, czasem już w styczniu, zwykle w kwietniu. W późniejszych miesiącach kwitną jaskry, bodziszek cuchnący, przetacznik ożankowy, migdałki, pigwowiec, pigwa, drzewka i krzewy owocowe, głogi, róże, tarnina które wypuszczają liście razem z kwiatami i mahonia.

Jaskółki to piękne ptaki polujące i pijące w locie. U nas są 3 gatunki

Jaskółka dymówka ma rdzawe podgardle, kremowy spód, granatowy pas na wolu, niebieskoszary wierzch, widełkowato wycięty ogon z wydłużonymi brzeżnymi piórami. Żyje obok ludzi na wsiach, zamieszkuje uprawne tereny, je muchy, komary i inne owady, poluje w locie, żyje na wsiach i peryferiach miast w pobliżu wód, miejsc hodowli zwierząt gospodarczych, tam, gdzie jest dużo owadów, które łapie w locie, poluje nad wodą i podmokłymi łąkami, dorosłe śpią w koloniach nad wodami na trzcinach i wierzbach, gniazduje wewnątrz budynków gospodarskich, na ziemi siada tylko, by pobrać odpowiednie materiały, gniazda buduje z błota, śliny i trawy w stajniach, na strychach, wysiaduje głównie samiczka, jaja mają czerwonobrązowe plamki, oboje rodzice karmią młode, wędrowna, żyje na otwartych terenach, składa 4-5 jaj, wysiaduje je przez 14 dni, pisklęta wylatują po 21 dniach, dawniej była legenda, że dymówka zamurowuje wróble, które zajęły jej gniazdko, ale nie możliwe

Oknówka ma czarny wierzch, biały spód, wierzch opalizuje na niebieski, pod ogonem jest biała plama, poluje w locie na owady, ogon bez widełek, nogi biało opierzone do palców, siada przy kałużach pobierając błoto do budowy gniazda. Oknówka ma trzepoczący lot, cicho ćwierka, żyje w miastach, na wsiach, zamieszkuje wolno stojące budynki, żyje blisko ludzi, gniazduje w koloniach pod dachami, okapami, gniada to 1/4 lub 1/8 kuli z otworem wejściowym w górze, wyścielane są pierzem, białe jaja wysiadają oboje rodzice, wędrowna, gniazduje na otwartych, zagospodarowanych terenach, w pobliżu rzek potrafi stworzyć kolonie złożone z kilkuset gniazd, w maju składa 4-5 białych jaj, wysiaduje je przez 14 dni, młode wylatują po 21 dniach

Brzegówka ma biały spód z brązowym paskiem na piersi, brązowy wierzch, lekko wcięty ogon, zamieszkuje otwarte brzegi rzek, jezior i innych wód ze stromymi brzegami, czasem mieszka w żwirowniach i innych stromych miejscach, gniazduje w norach 50-160 cm głębokości, nory wykopuje wyrzucając piasek ze skarpy, samica składa 5-6 jaj, wędrowna, żyje na nizinach, jaskółka skalna ma szerokie skrzydła, lekko wcięty ogon, brązowe pióra na całym ciele, ogon ma białe plamki, gniazduje w południowej europie i Azji Mniejszej, gniazda z błota przyczepia do skał, nie bywa u nas

Na podstawie Rośliny i zwierzęta, książka z kluczem do rozpoznawania, część 4/5, dodatek do Gazety Wyborczej z 2008 r, na podstawie NASZA PRZYRODA Rośliny i zwierzęta Europy wydanej przez Reader's Digest Przegląd sp. z oo z 2003 r oraz Atlasu Ptaków Polski z 2017 roku.

Skamieliny to szczątki organizmów żywych, grzybów, roślin i zwierząt oraz ślady ich aktywności w postaci kamieni, powstają odciski, czyli jakaś część zwierzęcia, głównie szkielet, muszla lub rośliny zostaje pokryta pyłem, rozkłada się, jednocześnie pył się zbija w grudę, w miejscu szczątków zostają odciski. Odlewy, inaczej ośródki są gdy odcisk zostanie wypełniony innym osadem, z którego otaczające fragmenty skał jak pył opadną.

Często zachodzi zjawisko fosylizacji, pokryte osadem miękkie szczątki rozkładają się, twarde szkielety zmieniają się, tworząc skamieliny niekompletne, budują je głównie węglan wapnia i krzemionka oraz dolomit, syderyt, piryt, limonit. Czasem zachodzi uwęglenie, czyli wypłukanie lotnych i płynnych składników z pozostawieniem ciał stałych, w których dominuje węgiel. Uwęglenie ma fazę biochemiczną, która polega na rozkładzie materii organicznej i geochemiczną po pokryciu szczątków osadem zachodzą zmiany wytrącające węgiel, tak powstaje węgiel kamienny, brunatny, torf. Sylifikacja, skrzemionkowienie to wysycenie materii organicznej krzemionką z osadu, krzemionka zastępuje inne substancje. Kalcytyzacja, zwapnienie to zastąpienie kalcytem krzemionki np. w szkieletach gąbek. Dolomityzacja to przejście kalcytu w dolomit pod wpływem wody morskiej podczas sedymentacji i diagenezy, woda z magnezem płucze osady, magnez reaguje z kalcytem dając dolomit. Fosforytyzacja to wypychanie węglanu wapnia przez fosforan wapnia. Pirytyzacja to zamiana substancji budujących szczątki i pirytem. Glaukonityzacja powstaje w czasie wietrzenia morskich iłów, potasowych skaleni i łyszczyków, polega na powstawaniu glaukonitu.

Czasem w asfalcie zachowują się kompletne skamieliny ze wszystkimi tkankami, powstają też w procesie mumifikacji. Inne kompletne skamieliny zachowują się w bursztynie, kiedy żywica zaleje owada lub inne zwierzę, blokuje dostęp tlenu i uniemożliwia klasyczny rozkład. Kompletne skamieliny znajdujemy w martwicach wapiennych.

Tafonomia zajmuje się badaniem powstawania skamieniałości, tylko 1% wszystkich szczątków ulega skamieleniu, osady muszą szybko odciąć je od warunków zewnętrznych. Skamieniałości są strukturalne, czyli fragmenty organizmów i śladowe, czyli ichnoskamieniałości to s lady pełzania, drążenia tuneli, żerowania, mówią o życiu organizmu i jego środowisku, są też ślady spoczynku i tropy zwierząt [https://www.pgi.gov.pl/muzeum/kopalnia-wiedzy-1/10451-skamienialy-swiat.html]. Najstarsze skamieliny są z kambru, najmłodsze z miocenu. Mamy fragmenty gąbek, szkieletów, pancerzyków, muszle, fragmenty roślin, są odciski rynii, odciski liści, zarodni, fragmentów korzeni i kory skrzypów, widłaków i paproci drzewiastych, części pierwszych nagonasiennych i kwiatowych. Warto wspomnieć o okazach zamrożonych przez lodowiec. Skamieniałości narzutowe zostały przywleczone przez lodowiec z innych miejsc, są takie u nas. Skamieniałości przewodnie pochodzą z krótkiego okresu geologicznego, żyjących na dużej powierzchni Ziemi, są to trylobity, amonity, otwornice, graptolity, konodonty. Żywe skamieniałości to stare gatunki roślin i zwierząt, nie zmienione do dzisiaj. Fałszywe skamieniałości to skały przypominające skamieliny, ale nimi nie będące np. sferolity krzemionkowe, dendryty manganowe [https://www.fossils.com.pl/]. Dużo wapiennych skamielin jest tam, gdzie dawniej były morza, można znaleźć je w polach Wyżyny Miechowskiej i Jury Krakowsko-Częstochowskiej oraz na hałdach kopalnianych na Śląsku. Jest dużo odcisków części paproci np. liści w węglu lub łupkach. Wyżyna Miechowska ma szkielety jeżowców, jura amonity sprzed 200 mln lat.

Peireksia Peireskia Mill. Z Tropikalnej Ameryki, ulistnione krzewy, P. aculeata to podkładka do szczepienia zygokaktusów i innych.

Peireskiopsis Peireskiopsis Br. et. R. z Meksyku, Gwatemali, podobny do peireskii kaktus z podrodziny Opuntioideae, jest krzewiasty, ma liście, P. velutina i P. spathulata to podkładki dla wielu gatunków siewek, które szybko na nich rosną i bujnie się rozgałęziają.

Pelecyfora Pelecyphora Ehrenb. Z Meksyku, małe rośliny, brodawki są z 2 stron ściśnięte, areole są długie i wąskie, ciernie ułożone grzebieniasto, pędy twarde, uprawa wymaga dużego doświadczenia, są 2 gatunki P. asseliformis ciernie z areolami przypominają stonogi i P. pseudopectinata z rzadszymi, grzebieniastymi cierniami, najbardziej osobliwy rodzaj.

Pilozocereus Pilosocereus Byl. Et Rowl. Z meksyku, do pn Peru i ze środkowej Brazylii, kolumnowe kaktusy, kwiaty w miejscu osadzenia porastają gęste, wełniste włoski, kwiaty są dzwonkowate, potrzebują ciepła latem i zimą, ziemia musi być przepuszczalna i żyzna, jest 60 gatunków, najpiękniejsze maja włoski w areolach poza strefą kwitnienia, jeden z najpiękniejszych i najczęstszych gatunków to P. palmeri.

Pseudolobiwia Pseudolobivia Bckbg. Z pn Argentyny, Boliwii, górskie kaktusy podobne do lobiwii, ich kwiaty przypominają kwiaty echinopsisów, jest 25 gat. P ancistrophora ma białe kwiaty, P.aurea ma złotożółte, P. hermesina karminowe, najdłuższe ciernie ma P. ducis-pauli, łatwa w uprawie jest P. pojoensis, ma czerwone kwiaty, kwitnie od wiosny do jesieni.

Pyrrokaktus Pyrrocactus Berg. Z zachodniej Argentyny, kulisty do cylindrycznego, ma gęste ciernie, kwiaty maja owłosioną rurkę i zalążnię, nawet szczepione wolno rosną, latem chronimy przed silnym słońcem, silnie je wietrzymy, najpopularniejszy jest P. straussianus z gęstymi, tęgimi cierniami, P. catamrcensis ma zakrzywione w górę ciernie, najwrażliwszy jest P. umadaeve, rzadki jest P. subaianus.

Rebutia Rebutia K. Sch. Z pn Argentyny, Peru, bujnie kwitnące, kuliste, lekko spłaszczone kaktusy, pęd ma małe brodawki, kwiaty wyrastają z bocznych areol, ciernie są krótkie i miękkie, górskie rośliny rosnące na zacienionej stronie skał, tworzą bite poduszki, znoszą lekki cień, dobrze rosną w uprawach, słońce znoszą tylko wysoko w górach, jest ponad 20 gatunków i wiele odmian, najczęstsze to R. minuscula o czerwonych kwiatach i R. marsoneri o żółtych kwiatach.

Ripsalidopsis Rhipsalidopsis Br. et. R z pd Brazylii, jedyny gatunek to epifit-R. rosea, podobny do zygokaktusa, uprawia się mieszańce o różnych kwiatach, do kwitnięcia potrzebuje zimą 3 miesięcy w 10 st, dobrze rośnie na własnych korzeniach, można szczepić na peireskii.

Ripsalis Rhipsalis Gartn. Z tropikalnej Ameryki, Cejlonu, Afryki, Madagaskaru, ten rodzaj i Hatiora i Lespimium to epifity do upraw w witrynie dla epifitów.

Rodencjofila Rodentiophila Ritt. Z Atacamy w Chile, kuzyni eriosyce, są 4 gatunki, w kolekacjach są R. atacamiensis, jest twarda, pokryta tęgimi jasnymi cierniami, najlepiej szczepić na Trichocereus pasacana, najlepiej się przyjmuje.

Sklerokaktus Sclerocactus Br. et. R. z Arizony, Utah, Kolorado, trudne w uprawie rośliny o pięknych cierniach, uprawiany na mineralnych kruszywach, skąpo podlewany, w uprawach są S. polyancistrus S. whiplei i S. intermedius.

Selenicereus Selenicereus Br. et. R. z tropikalnej Ameryki, ma płożące 4-żebrowe pędy i wielożebrowe pędy z korzeniami powietrznymi, którymi czepia się drzew, kwiaty maja do 30 cm średnicy i 25 cm długości, zimując wymaga ciepła, jest 30 gatunków, najbardziej znany to S.grandiflorus-królowa nocy, jest wiele mieszańców.

Serenzja Soehrensia Bckbg. Z Argentyny, ma kwiaty podobne do lobiwii, gruby, kulisty lub niskocylindryczny pęd, uprawiamy jak lobiwie, piękne gatunki to S. bruchii, S formosa o długich, kolorowych cierniach.

Solizja Solisia Br. et. R. z Puebla i Oaxaca w Meksyku, 1 gatunek S. pectinata podobny do Pelecyphora pseudopectinata, tylko kwiaty wyrastają z boku pędu, jest wrażliwa, najlepiej rośnie szczepiona na Eriocereus jusbertii, bywa atakowana przez przędziorka chmielowca.

Spegacina Spegazzina Bckbg. To Weingartia Werd.

Strombokaktus Strombocactus Br. et. R. ze środkowego Meksyku, jedyny gatunek S. disciformis jest płaski od szarozielonego do szarego, kwiaty wyrastają z wierzchołkowych areol, ma delikatne nasiona, odporna, ale uprawa wymaga doświadczenia, najlepiej rośnie szczepiony.

Submatukana Submatucana Bckbg. Z Peru, podobny do matukany, grzbieciste kwiaty z długimi rurkami, łatwy w uprawie, jest 10 gatunków.

Sulkorebutia Sulcorebutia Bckbg. Z Boliwii, kwiaty ma podobne do rebutii, pędy do lobiwii, ma mocne ciernie, uprawiamy jak rebutie, wcześniej był tylko S. steinbachii, teraz jest ponad 30 gatunków, piękne S. candiae, S. aranacea i S. rauchii, S. krugerii z żółtymi kwiatami, S. tiraquensis i S. hoffmanniana z fioletowymi kwiatami, S. caniqueralii ma pomarańczowo-czerwone kwiaty, dobrze rośnie na parapecie.

Telokaktus Thelocactus Br. et. R. z Teksasu, środkowego i pn Meksyku, płaskie, kuliste, niskowalcowate kaktusy, żebra maja bruzdki i brodawki, od areoli ku górze idzie bruzdka, z której rozwija się kwiat, zalążnia ma łuseczki, potrzebuje przepuszczalnej gleby i pełnego słońca, w hydroponice czyste kruszywo ceglane, najlepiej szczepić na echinopsisach i Eriocereus justbertii, jest 20 gatunków, T. fossulatus, T. nidulans, T. lophotele mają szare lub niebiesko oszronione pędy, długie ciernie, T. bicolor ma jedwabiste kwiaty, najbardziej kolorowe kwiaty ma T. schwartzii.

Triksantocereus Thrixanthocereus Bckbg. Z pn Peru, podobny do epostoi, ma inne cefalium, T.blossfeldiorum i T. senilis to najpiękniejsze kaktusy kolumnowe, szczepimy je na dobrych podkładkach, zimujemy w cieple.

Tumeja Toumeya Br. et. R. z Nowego meksyku, pn Arizony, 1 gatunek T. papayaracantha to mały kaktus z płaskimi, elastycznymi cierniami, szczepimy na miękkich podkładkach, głównie na Trichocereus chickendantzii i innych trichocereusach i echinocereusach, latem można uprawiać na nasłonecznionym zagonie, zimą trzymamy w chłodzie, wytrzymuje słabe mrozy, ale nie długo.

Trichocereus Trichocereus Ricc. Ze środkowej Argentyny, Chile po Ekwador, kolumnowe kaktusy kwitnące nocą, kwiaty maja długie rurki, łatwe w uprawie, szybko rosną, T. spachianus, T. Macrogonus, T. pachanoi, T. chickendantzii to podkładki do szczepień, T. pasacana, T. terscheckii w przyrodzie są dużymi kolumnami, najpiękniejszy jest T. chilensis, gównie odmiany długocierniowe jak T. chilensis var. Zizkaanus.

Turbinikarpus Turbinicarpus Buxb. ex. Bckbg. Ze środkowego Meksyku, spokrewniony z tumeją, to małe piękne roślinki, uprawiamy głównie szczepione, jest 8 gatunków, standardowy to T. schmiedeckianus.

Uebelmannia Uebelmannia Buin. Z Minas Gerais w Brazylii, opisany w 1967 r, pęd pokryty brodaweczkami, najpiękniejszy U. pectinifera ma biały, woskowy nalot, U. gummifera wydziela biały, lepki, mleczny sok, potrzebują podłoża o pH 5-6, zimują w 10 st.

Jutahia Utahia Br. et. R. z pn Arizony, jest tylko U. sileri, w przyrodzie rośnie na zwietrzałych gipsowych skałach, jest wrażliwy, najlepszy substrat to kruszywo ceglane z 5% gipsu, rzadko, umiarkowanie podlewamy, zimujemy w chłodnym miejscu.

Waingartia Weingartia Werd. Z Boliwii, pn Argentyny, kuliste kaktusy, kwiaty mają krótkie, nagie rurki, najpopularniejsza W. neocumingii ma żółte lub pomarańczowe kwiaty, W. fidaiana, W. neumanniana rosną w górę, w latach 70 było 15 gatunków.

Wigginsja Wigginsja D. M. Porter z Brazylii, Urugwaju, Argentyny, Kolumbii, kuliste, pojedyncze kaktusy, wierzchołki mają wełniste, gęste włoski, z areol spod włosków wyrastają żółte, talerzykowate kwiaty, w czasie upałów lubią lekki cień, w zimie ziemia musi lekko wyschnąć, zimą muszą mieć chłodno, ale dobrze rosną w naszym klimacie, jest 12 gatunków, niektóre podobne do siebie.

Wilkoksja Wilcoxia Br. et R. z Teksasu, pn i środkowego Meksyku, Półwyspu kalifornijskiego, tworzą małe krzaczki, szczepione na opuncji bujnie kwitną, mają duże kwiaty, jest 8 gatunków, najczęściej uprawiamy W. schmolii o różowych kwiatach, kuzynka echinocereusów.

Zygokaktus Zygocactus K. Sch. Z Brazylii, kaktus Bożego Narodzenia, to małe krzaczki z płaskimi, małymi członami zakończonymi kwiatami, Z truncatus kwitnie w zimie, ozdobne odmiany maja różnobarwne kwiaty kwitnące zimą, dobrze rosną na własnych korzeniach, szczepimy je by nadać im kształt, są łatwe w uprawie, nadają się na parapety w domach.

Polskie prawo zakazuje uprawy lofofory ze względu na narkotyczne właściwości.