Przyroda, strona 53

Kaktusy to rośliny z rodziny Cactaceae, są sukulentami, czyli mają zdolność magazynowania wody w miękiszu wodnym, może on być w liściach, są to sukulenty liściaste, korzeniach-korzeniowe i łodygach-łodygowe. Większość ozdobnych kaktusów to sukulenty łodygowe, miękisz wodny jest w łodydze, a liście zredukowane są do cierni, przypominają kolce. Pędy kaktusów mają różne kształty, sa kolumnowe columnaris, wysokie, cienkie, okrągłe na przekroju, walcowate/cylindryczne cylindricus, okrągłe na przekroju, szersze i krótsze od kolumnowych, kuliste globusus, pęd ma kształ kuli, tarczowaty o kształcie dysku disciformis, mają płaski, okrągły kształt, drzewiaste arborescens, pęd rozgałęzia się kilkukrotnie jak konary drzewa, kandelabrowaty candelabriformis, od głownego pędu odchodzą naprzemianlegle skierowane w górę odgałęzienia, krzaczasty caespitosus, wiele pedów odchodzi od systemu korzeniowego, pędy mogą być kuliste, walcowate, kolumnowe, wyrastają z korzenia lub ze wspolnej nasady, zwisający decumbens, pędy wyrastają z jednej nasady, korzenia i zwisają w dół, płożący repens, pędy płoża po podłożu. Podobne kształty mogą mieć wilczomlecze z rodziny Euphorbiaceae, podobne kształty to zjawisko zwanę konwergencja-powstanie morfologicznie i funkcjonalnie podobnych cech w odpowiedzi na wymagania środowiska.

Pole elektromagnetyczne to fragment przestrzeni, gdzie na ciało o ładunku elektrycznym działają siły magnetyczne, pole jest układem dwóch pól elektrycznego i magnetycznego. Pole elektromagnetyczne dzielimy na naturalne i sztuczne. Stałe pole elektryczne Ziemi wynika z różnicy potencjałów pomiędzy powierzchnią Ziemi a jonosferą. Podczas ładnej pogody wynosi 100-150 V/m podczas silnych burz dochodzi do 20 kV/m. Pole zmienne zależy od słońca. Pole magnetyczne zależy od budowy geologicznej, ruchu jądra stałego, wynosi 0 mikroteśli na biegunie magnetycznym i 67 mikroteśli na równiku magnetycznym, w Polsce ok. 48 mikroT. Pole magnetyczne zostaje zaburzane przez wiatr słoneczny, czyli strumień naładowanych cząstek docierających do górnych warstw atmosfery, powodują one jej jonizacje i zorze polarne. Zmienne pole wynosi do od 500 MHz do 50 GHz. Sztuczne źródła pola EM to wszystkie urządzenia techniczne stworzone przez człowieka. Linie energetyczne wytwarzają pole zmienne o wahaniach 50 Hz.

Wpływ pola elektrycznego na rośliny

Jak wszystko pole elektryczne wpływa na organizmy żywe, wpływ jest korzystny i niekorzystny. Niskie częstotliwości wpływają korzystnie na rośliny, ale mogą porażać tworzenie gamet. Naturalne pole elektryczne, które wiosną wskutek burz magnetycznych jest większe (122V/m) powoduje zwiększenie w glebie związków azotu oraz ułatwia transport auksyn, albo wiosną rośnie temperatura, ilość światła,jego natężenie co wpływa na transport korzeniowy wody i biogenów, fotosyntezę i transport substancji odżywczych w wiązkach przewodzących, latem pole spada do 75 V/m, a rośliny zielne dalej owocują, kwitną i rosną. Powstałe w wyniku burz związki azotu spadają z deszczem na ziemie i wnikają do gleby. Uważa się, że pole elektryczne wpływa na otwarcie kanałów jonowych, pole elektryczne wpływa na transport jonów w roślinach. Nasiona poddawane działaniu stałych i zmiennych pół elektrycznych szybciej kiełkują, siewki są większe, silniejsze, żywotniejsze, szybciej rosną, dorosłe rośliny tworzyły więcej nasion. 30-minutowe działanie pola elektrycznego o częstotliwości 50-60 Hz podnosi zdolność kiełkowania,masę i owocowanie, silniejsze pole działające krócej jest jeszcze korzystniejsze, rośliny maja lepiej rozbudowany system korzeniowy, zmiany utrzymują się w kilku kolejnych pokoleniach. Pole E wpływa na ilość auksyn i metabolizm jonów K+ i Ca2+. Rośliny lepiej znoszą niekorzystne warunki przyrody. Długotrwałe pole elektryczne o niskich częstotliwościach osłabia rośliny.

Wpływ pola magnetycznego na rośliny

Jesli chodzi o pole magnetyczne rośliny wykazują magnetotropizm. Najlepiej rosną rosliny z nasion,których zarodki są skierowane na północ. Wiąże się to z układem hormonów. Słabe pola magnetyczne są najkorzystniejsze,silne pole działa słabiej. Drzewa, krzewy i byliny użytkowe poddane stałemu polu magnetycznemu o indukcji 240-660 mT przez cały okres wegetacji szycbiej kiełkowały, szybciej rosły, owocowały i miały więcej nasion, pole magnetyczne chroni przed zbyt wysokimi temperaturami i promieniowaniem jonizującym. Najsilniejszy efekt jest po kilku do kilkunastu dni, słabszy po zakończeniu ekspozycji. Woda namagnesowana polem o indukcji 1,6–45 mT przez 20 min. przyspiesza kiełkowanie nasion, zwieksza ilość owocowań do 3 razy, zwiększa ilość plonów od 10% do 50% zaleznie od rośliny, burak najmniej najwięcej ogórek, spada zapotrzebowanie roślin na wodę, jest bardziej rozbudowany system korzeniowy, inny układ hormonów w ciele.

Wpływ pola elektromagnetycznego na rośliny

Pole EM o niskiej częśtotliwości od 0,1 do 300 również zwiększyło liczbe plonów pszenicy, niskie częstotliwości powodowały zwiekszenie stężenia enzymów dehydratacyjnych i naprawczych w komórkach,zmienia stosunki wodne w komórkach, stosunki potasu do wapnia i transport jonowy, poprawia odporność na niskie temperatury.

Pola o częśtotliwości radiowej i mikrofalowej daja głównie efekt termiczny, jednostka energii pochłoniętej to SAR-tempo pochłaniania właściwego, zbyt duża energia może zerwać słabsze wiązania w centrach aktywnych enzymów, porażając ich pracę, zmiękczyć łupine nasienną, spowodować zwiększone stężenie białek szoku cieplnego i obnizyć zdolnośc kiełkowania nasion o 38%.

magnetorecepcja i inne zmysły

Zwierzęta migrujące jak ptaki,owady, łososie, humbaki, żółwie morskie przemieszczając się używają magnetorecepcji, dzieki której orienttują się w terenie. Rudzik, ryżojad, gołąb, gajówka, dziwonia, słowik szary, szlarnik białopierśny mają w komórkach zwojowych części węchowej mózgu magnetosomy, czyli kryształy magnetydu, one układają się zgodnie z liniami pola magnetycznego Ziemi i generują impuls nerwowy. Ptaki dodatkowo posługują się położeniem słońca, jeśli drozdy umieszonio w polu magnetycznym ze zmienionymi biegunami, ptaki poruszały się w kierunku tych biedunów. Bagienniki wykorzystuja też światło gwiazd. Inne zmysły to percepcja siły Coriolisa, widzenie w podczerwieni silniejszej bliżej równika, widzenie w ultrafiolecie, dzięki kryptochromowi, barwnik ten zmienia zredukowany dinukleotyd flawinoadeininowy (FADH) w barwnik wzrokowy, reakcja zachodzi w dzień u wszystkich ptaków i jest indukowana światłem, ptaki migrujące nocą mają tę reakcję też w nocy. W świetle czerwonym ptaki tracą zmysł orientacji, czyli tak jak u nas zmysł równowagi, wzroku i dotyku w mózgu się łączą, tak u ptaków łączą się zmysł wzroku i magnetorepecji. Ptaki mierzą intensywność pola, jego inklinację, czyli kąt pomiędzy igłą kompasu a linią horyzontu i deklinację, czyli kąt pomiędzy północą magnetyczną a geograficzną. Ptaki unikaja pół o wysokich częśtotliwościach. Niskie częstotliwości i krótkie działanie wysokich nie ma wpływu. Zmysł magnetorecepcji równaważą inne zmysły np. kryptochrom. Magnetosomy mają ą żółwie morskie np. żółwie kareta, tuńczyki żółtopłetwe, tuńczyki białe, kety, łososie pacyficzne, łososie atlantyckie, węgorze europejskie, węgorze amerykańskie, makrele atlantyckie, makrele bałtyckie, okonie, śledzie bałtyckie, pstrągi tęczowe i karpie. Żółwie morskie wyczuwają zmiany pola. Pole magnetyczne czują pszczoły, osy, slimaki, pszczoła miodna wyczuwa położenie pożytku względem linii pola. Pszczoły informują się o tym,mają maleńkie cząsteczki ferromagnetydu w 2 segmencie odwłoku. Włoski na odwłoku są antenkami pola, pole o natężeniu 25 μT znosi ich zmysł magnetorecepcji, dzięki niej pszczoły odnajdują drogę do ula. U pszczół magnetorecepcja ma znaczenie podczas wyroju. Podczas wyroju pszczoły dzięki niej odnajdują kierunek, z którego przybyli rodzice, magnetorecepcja umożliwia powrót rojowi. Mrówki maja ferromagnetyd w komórkach,dzięki niemu odnajdują drogę powrotnądo mrowisk. Motyle monarsze bez pola tracą oreintację, węgorzei trąbonosy do orientacji uzywają pola elektrycznego, które same wytwarzają,które odbija się od przeszkód jak fale dźwiekowe przy echolokacji. Wieloryby również mają magnetorepcję, zbyt silne sztuczne pole ja zaburza. PEM radarowe o wysokich częśtoliwościach jest obojętne dla dziuplaków: jaskółki drzewnej, muchołówki żałobnej, pustółki amerykańskiej, sikory bogatki i sikory modraszki, ale wysokie częstotliwości stacji bazowych telefonii komórkowej - 900 i 1800 MHz powoduja porzucanie gniazd, brak jaj w gniazdach, słabsza budowa gniazd, dzieje się tak w odległości do 300 m od stacji bazowych telefonii komórkowych. Wartośc sztucznych pół obojętna wynosi 0,5 V/m.

Wpływ pola elektrycznego na zwierzęta

U zwierząt wyższych pole elektryczne może porazić pracę serca i mózgu poprzez zakłócanie naturalnych potencjałów elektrycznych, już sąłbe pola zakłócaja spin elektronów i wykres EKG. róznice potencjałów wzdłuż błon biologicznych oraz depolaryzacja generują impulsy nerwowe, skurcze mięśni, serce generuje pole elektryczne obejmujące cały organizm, zewnętrzne pole elektryczne zakłóca pracę narządów oraz skład krwi, hormonów, prace układu odpornościowego i budowy neuronów. Ryby jak rekiny mają ampułki Lorenziniego, którymi wyczuwaja pole elektryczne zwierząt oraz np. podmorskich kabli i sprzętów, są to jamki z galaretowatą tkanką w kształcie ampułek, są na skórze bezszczękowców, ryb chrzęstnoszkieletowych i wielopłetwców. Ryby czuja pola elektryczne zwierząt, na które polują i tak je odnajdują w wodzie, gdzie jest słaba widoczność

Wpływ pola magnetycznego na zwierzęta

Pola o niskiej częstotliwości zakłócają produkcje melatoniny, która po 3 dniach od ekspozycji wraca do normy. Organizm narażony na pola staje się bardziej podatny na choroby. Nie ma wpływu na rozrodczość. Badano szczury, myszy, króliki, świnki morskie. Pole magnetyczne do 1,5 T nie wywiera wpływu na ssaki, a pole magnetyczne linii przesyłowych do 3,7 mT nie ma wpływu na narybek flądry, garnelę, podwoja, omułka, krabika amerykańskiego. Negatywne skutki u ssaków widzi się podczas działania min. 30 dni pola o indukcji 1,6 T, wskutek zmiany budowy nabłonka układu rozrodczego spada żywotnośc gamet, regeneracja zajmuje miesiąc, pole o indukcji 2-5 T zaburza prace mięśni w tym sercowego wskutek zaburzenia właściwości biolelektrycznych komórek nerwowych,zmiany w EKG do 2,1 T nie sąpowoduja arymii ani zmiany w pracy serca, ale są inne zaburzenia. Powyżej 7 T zostaja zaburzone proporcje płci u muszki owocowej, zaburzenia rozwoju zarodków u kur i gupików, spada płodność żółwi, związane jest to z pracą mitochondriów i zaburzeniem oddychania tlenowego. Jest też rozpad błon komórkowych, zanik aktywności enzymów błonowych, nekrozy. Pole magnetyczne o niskiej częśtotliwości nie maja wpływu na pracę komórek, natomiast mikrofale po dłuższej ekspozycji powodują spadek produkcji testosteronu i plemników u szczura. Pole o o częstotliwości 50 Hz i indukcji 2,5 μT nie ma wpływu na plodność samców i samic szczura, pole o indukcji 12 T i czasie ekspozycji do kilku godzin. Nie wpływa na myszy. Pola o bardzo niskiej częśtotliwości może skracać czas podziałów komórek, dawać zmiany nowotworowe, ale może działać korzystnie na pracę komórek, zalezy od indywidualnej wrażliwości organizmu.

Wpływ pola elektromagnetycznego na zwierzęta

Długi czas ekspozycji na pole o większej częśtotliwości zaburza pracę mózgu, wpływa na uczenie się, pamięć, pole elektromagnetyczne nie dające skutków termicznych poraża plodność, przyczynia się do poronień. Silniejsze pola elektromagnetyczne o częstotliwości 2450 MHz i gęstości strumienia energii 10mW/cm2 skracają życie zwierząt, wysokie częstotliwości PEM odbniżaja metabolizm, im niższa temperatura otoczenia tym szybciej działają, zaburzają pracę pompy sodowo-potasowej i transport jonowy, spada aktywnośc peracy enzymów jądrowych, zaburzona jest praca kanałów wapniowych, daje zmiany przewodnictwa nerwowego i pracy serca, zostaje porażony ośrodek autonomiczny w mózgu, który reguluje pracę narządów wewnętrznych niezależnie od woli zwierzęcia. Już 5 mT zmienia reakcje chemiczne w komórkach, powoduje utlenianie lipidów, 1 T zmienia odczyt EKG. Pod wpływem PEM wysokiej częstotliwości powstają białka szoku cieplnego, obecne podczas stanu zapalnego. Inne badania podają, że zwierzęta poddawane polu EM są zdrowsze, mają sprawniejszy układ odpornościowy i narządy wewnętrzne, zmiany w odczycie EKG nie są na tyle duże by spowodować arytmię, czy częstotliwość skurczów serca,zmiany w biochemii wpływają korzystnie, niekorzystnie lub są obojętnie, zaleznie od badań. Różne grupy organizmów, a takżę organizmy róznie reagują na pola elektryczne,magnetyczne i elektromagnetyczne, także rózne osobniki wykazują różną wrażliwość [http://www.imp.lodz.pl/upload/oficyna/artykuly/pdf/full/2007/01-Rochalska.pdf]. Każdy organizm nawet tego samego gatunku może różnie reagować na dany czynnik, stąd różnice w wynikach badań. Tak jak ten sam lek daje rózne skutki uboczne u róznych ludzi i ta sama dawka dla jednego jest za słaba, dla drugiego za silna, ze względu na różnice gentyczne, tak samo każdy czynnik środowiska inaczej działa na różne osobniki. Ciężko przewidzieć czy dany bodziec będzie pozytywny czy negatywny, dodatkowo skutki biologiczne środowiska są wypadkową wielu róznych czynników, testy ekologiczne nie zawsze pokrywają się z laboratoryjnymi. Pamiętajmy,że każdy zywy organizm ma własne pole EM, które sztuczne pola mogą wzmacniać działając korzystnie, ochronnie lub osłabiać działająć niekorzystnie.

Rege zadała mi pytania zawarte w tytule. Storczyki w Polsce są ściśle chronione, dlatego, że są rzadkie, a rzadkie są gdyż sa wrazliwe na zmiany środowiska, dane gatunki potrzebuja konkretnych owadów zapylających oraz obecności określonych grzybów w glebie. Każda zmiana w środowisku np. wytrzebienie zapylacza czy grzyba wskutek np. konkurencji z innymi gatunkami zawleczonymi przez ludzi uniemozliwia kiełkowanie storczyka, zniknięcie zapylacza uniemozliwia rozmnażanie. Dla owadów, grzybów oraz samych storczyków groźna jest chemia rolna, która z wiatrem rozprzestrzenia się na znaczne odległości. dla owadów zagrożeniem są zwierzęta owadożerne i inne owady konkurujące z nimi.
Druga sprawa storczyki są przystosowane do konkretnych środowisk, a ludzie poprostu zabierali im siedliska pod pola uprawne, budowy itd. Także osuszanie terenów podmokłych, melioracja niszczą naturalne siedliska. Ponadto zarastanie krzewami i drzewami formacji trawiastych-drzewa i krzewy zasłaniaja roslina zielnym słońce i uniemozliwiają rozwój. Szkodza im zaorywanie miedz i łak, budowa dróg, zapór wodnych, utwardzanie gruntów. Storczyki są tez wrazliwe na nadmiar minerałów czyli przenawożenie związane z zanieczyszczeniem organicznym.
Storczyki mimo iż wytwarzają dużo nasion słabo się rozmnażają ze względu na małe prawdopodobieństwo trafienia nasionka na odpowiednie warunki. Po za tym nasionka zanim wykiełkuja leża w glebie wiele lat, podczas, których może dojść do ich zjedzenia przez zwierzęta lub zmiany siedliska, w którym juz nie wykiełkują, wystarczy brak odpowiedniego grzyba mikoryzującego z danym storczykiem.
Wycinka lasów z kolei zagraża storczykom leśnym, w ostatnim stuleciu powierzchnia lasów znacznie się zmniejszyła, podobnie jak łaki, które zarosły, gdy zaniechano wypasania trzody i bydła [http://www.pts-orchis.pl/konkurs].
Cebula to podziemny, skrócony pęd tworzący piętkę, wyrastają z niego zgrubiałe liście dolne pełniące funkcje spichrzowe-u tulipana, lilii złotogłów, szachownicy, moga to być pochwy lisciowe obumarłcyh liści-u cebuli lub obie naraz-u hiacynta i lilii białej. Na zewnątrz sa martwe ochronne łuski, u szczytu piętki jest pęd wierzchołkowy, wiosna wyrasta pęd naziemny z liśćmi zdolnymi do fotosyntezy i kwiatami, gdy cebula obumiera z pączka leżącego w kącie łuski cebulowej rozwija sie nowa.
Cebula to przetrwalnik służy przetrwaniu niekorzystnych warunków, występuje głównie u jednoliściennych roślin, odpowednie warunki jak natężenie światła, temperatura gleby itd. aktywują merystemy pędu wierzchołkowego, z które wytwarzają organy nadziemne jak zdolne do fotosyntezy liście i potrzebne do rozmnażania kwiaty. W krótkim zasie roslina żyję pełnią zycia, fotosyntetyzuje, wytwarza kwiaty i owoce, po dojrzeniu owoców nadziemne części obumierają, w cebuli zostają zgromadzone materiały zapasowe potrzebne do kolejnego wytworzenia nadziemnych części oraz dla komórek samej bulwy, które korzystają z nich w czasie oczekiwania na kolejne wypuszczenie częsci nadziemnych, jest to stan anabiozy.
Cebula w czasie wegetacji wytwarza tez korzenie, którymi ciągnie wodę i minerały z gleby, po obumarciu części nadziemnych, korzenie tez obumierają, cebula w czasie oczekiwania nie pobiera wody ani minerałów, dlatego mozna wykopać cebulki roślin ozdobnych i przetrzymywać je z daleka od gleby. Metabolizm komórek cebuli zwalnia w czasie anabiozy. Wykorzystywane sa materiały zgromadzone w czasie wegetacji.

Żyłecznik zwisający Alectoria sarmentosa zgniłozielone, miękkowlosowate, rozgaęłzione, zwisające, długie plechy.
Złociszek jaskrawy Chrysotrix candelaris pomarańczowe, skorupiaste, nierówne plechy, przypominają ształtem korę drzewa.
Błyskotka brodawkowata Fulgensia bracteata tworzy żółtopomarańczowe, skorupiaste plamy na korze, brzegi tych plam są karbowane.
Blyskotka jasna Fulgensia fulgens na zewnątrz żółte, w środku białe grudki pokrywające korę, brzegi grzybni karbowane, w środku sa pomarańczowe, owalne lub nerkowate owcniki, większe od grudek plechy.
Błyskotka mchowa Fulgensia schistidium oliwkowozielone strzępki tworzą nieregularne plamy.
Jaskrawiec morski Caloplaca marina pomarańczowe grudki tworzą plamy na kamieniach.
Chrobotek leśny Cladonia arbisculosa wzniesione, włosowate, rozgałęzione, zielone, oliwkowe gałązki, na końcach rozgaęłzione na kształt wideł z kilkoma ząbkami.
Chrobotek łagodny Cladonia mitis stojące, oliwkowe, rozgaęłzione, cienkie gąłazki plechy. 
Chrobotek najezony Cladonia portentosa oliwkowoszare, wielokrotnie widlasto rozgałęzione gałazki plechy stoja do góry.
Chrobotek reniferowy Cladonia rangiferina rosnie na ziemi, tworzy szarooliwkowe plamki, gałazki sa rozgałezione, mają drzewkowate trzoneczki, gaąłzki są łukowato zgięte skierowane w jedna stronę.
Chrobotek smukły Cladonia ciliata wielokrotnie rozgałęzione gałązki plechy w kolorze khaki, gaąłzki odchodzą do góry pod kątem ostrym, na końcu są 3 widełki, plecha skierowana jest w górę.
Makla tarniowa Evernia prunastri krzaczkowata, zielona, rozgaęłziona plecha, gaąłzki rozszerzają sie od nasady, są spłaszczone, każde rozgałęzienie jest cieńsze, gałazki grubieją przy rozgałezieniach.
Płucnica darenkowa Cetraria muricata brunatne, rozgałęzione, poplątane, skierowane do góry niskie plechy.
Płucnica islandzka Cetraria islandica zielona, krzaczkowata, rozgaęłziona plecha o spłaszczonych gałązkach, maja w środku bruzdę, chwytnikami plecha chwyta sie kory, gałazki zwężają sie ku górze, plecha leczy choroby żołądka, biegunki i kaszel.
Płucnica kędzierzwa Cetraria ericetorum brunatnoczerwone, rozgałezione, stojące, krzaczkowate plechy, gałązki są lekko powyginane i gęste.
Płucnica kolczasta Cetraria aculeata brunatne, poskręcane, rozgaęłzione, gęste plechy krzaczkowate tworzą poduszki na kamieniach.

Szarzynka brodawkowata Parmelina pastillifera okrągła, szarozielona plecha z rozgałęzionych, płaskich, przylegających do siebie gaąłzek, rozgaęłzienia są zaokrąglone.
Szarzyynka dębowa Parmelina quercina okrągła, płaska, bladobeżowa plecha, ma owalne, miseczkowate owocniki, na brzegach są rozgałęzione, płaskie listki plechy, rozgałęzienia są okrągłe.
Szarzynka skórzasta Parmelina tiliacea szara, zaokrąglona, płaska plecha o pokarbowanych blaszkach, nierówne blaszki zachodzą na siebie.
Tapetka pierścieniowata Arctoparmelia centrifuga szary porost naskalny tworzy okrągłe lub labiryntowate jasniejsze plamki.
Tapetka pokrzywiona Arctioparmelia incurva pogięta, przypominająca skręcony sznur, srozielonkawa plecha, na końcach ma rozgaęłzione zaokrąglon e blaszki, środek plechy ma pogięte elementy plechy.
Tarczownica ścienna Parmelia omphalodes brązowa, blaszkowata, krzaczkowata plecha, blaszki są rozgałęzione, pokarbowane, płaskie, w środku sa miseczkowate owocniki.
Tarczownica skalna Parmelia saxatilis okrągła, sinozielona plecha, gałązki odstają od podłoża, są rozgałęzione, zaokrąglone, płaskie, w środku odstające.
Tarczownica pogięta Parmelia submontana odstające, sine, płaskie, rozgałęzione, zaokrąglone blaszki plechy, może zwisać z gałęzi drzew i krzewów.
Tarczynka dziurkowana Menegazzia terebrata okragła, zielona, mocno rozgałęziona, okrągła plecha o rynienkowato zwin iętych, rozgałezionych, na końcach zaokrąglonych gałazkach.
Wabnica kielichowata Pleurosticta acetabulum blaszkowata, zielona, krzaczkowata plecha, blaszki szerokie, karbowane, karby okrągłe, blaszki na siebie zachodzą.
Zeżyca seledynowa Flavopunctella flaventior okrągła, lekko pokarbowana na brzegach listkowata plecha, szerokie, proste, pokarbowane na brzegach, zachodzące na siebie blaszki.
Złotlinka jaskrawa Vulpicida pinastri żółta, listkowata plecha, blaszki przylegają do drzewa ich brzegi odstają do góry, blaszki są rozgaęłzione i pokarbowane, rozszerzają się od nasady do końców, miseczkowate, wysokie owocniki. 
Żełuczka Mougeota Xanthoparmelia mougeotti gałązki plechy przylegają do skały, na brzegach plechy są żółte, rozgałęzione, w środku rozgaęłzione, ciemnozielonoszare i przylegają do siebie, na brzegach odgałęzienia odstają od siebie, maczugowate, otwarte jak miseczki, żółte owocniki, gałązki są zwinięte rynienkowato.
żełuczka zmienna Xanthoparmelia somloensis różowawobeżowe, szerokie, karbowane blaszki plechy, karby odstają od siebie.
Żółtlica chropowata Flavoparmelia caperata zielona, przylegająca plecha, przypomina plamke, blaszki plechy przylegają do drewna, są proste, rozgaęłzione, rozgałęzienia przylegają do siebie, powierzchnia blaszek miejscami lekko odstaje od drzewa, wygląda jak pomięty materiał.
Brodaczka właściwa Usnea barbata włosowate, zgniłozielone rozgaęłzione, okrągłe na przekroju, zwisające z drzew gałązki.
Brodaczka włosowata Usnea capillaris szarozielone, rozgałęzione, okrągłę na przekroju gałązki.
Brodaczka karpacka Usnea carpatica rozgaęłziona, nitkowata, zwisająca, zielonkawa plecha.
Brodaczka kaukaska Usnea caucasica zgniłozielonożółte, rozgałezione, zwisające, nitkowate plechy.
Brodaczka jamkowata Usnea cavernosa sinozielone, zwisające, włosowate gałązki plechy, wyglądają jak włosy.
Brodaczka rogowata Usnea ceratina zielone, rozgaęłzione, nitkowate, zwisające, okrągłe na przekroju plechy.
Brodaczka gładka Usnea chaetophora sinawe, okrągłe na przekroju, zwisające, rzadko rozgałezione plechy.
Brodaczka szydlowata Usnea cornuta zielone, rozłgałęzione, przypominające konary, odstające od środka gałązki plehcy.
Brodaczka zachodnia Usnea dasas zielonkawe, rozgałęzione, długie, zwisające plechy, rozgaęłzienia odchodzą od głównej gałazki.
Brodaczka estońska Usnea esthonica długie, zgniłożółte, rozgałęzione, włosowate plechy.
Brodaczka buczynowa Usnea faginea zielone, włosowate, długie plechy z małymi, prostopadłymi gaąłzkami, wszystkie gałązki cienkie.
Brodaczka zwyczajna Usnea filipendula szara zwisajca plecha, ma silnie rozgaęłzione, nitkowate, grube, sztywne, brodawkowate gałązki, wyrastają z jednego miejsca, czerwona, widoczna nasada plechy.
Brodaczka nadobna Usnea florida krzaczkowata, zółtozielona plecha, zwisająca, nieregularnie rozgaleziona, gaąłzki wyrastają z jednej nasady, tarczkowate owocniki są na końcach gałązek, mają własne gałazki.
Brodaczka bruzdkowata Usnea foveata krzaczkowata, silnie rozgaleziona, sinozielona polecha, nitkowate gałązki wyrastają z jednej nasady.
Brodaczka subtelna Usnea fragillescens rozgaęłziona, nitkowata plecha.
Brodaczka rozpierzchła Usnea fulvoreagens sinozielona plecha krzaczkowata, cienkie gaąłzki rozgałęziają się na coraz cieńsze rozgaęłzienia, cąłośc wygląda jak kłepeć waty.
Brodaczka łysiejąca Usnea glabrata zielona rozgałeziona plecha, gaąłzki wyrastają z jednego uczepu i zwisają z drzewa.
Brodaczka szczelinowata Usnea glabrescens zgniłozielone, rozgaęłziona plechy, maja drobne, prostopadne, regularnie ułożone gałązki na gałęzi głównej i pozbawione tych gałązek cieńsze rozgałezienia, które też się rozgałęziają.
Brodaczka kepkowa Usnea hirta zwisająca, zgniłozielona, rozgałęziona plecha, gałązki się rozgałęziają, na końcahc są zaostrzone.
Brodaczka sorediowa Usnea lapponica zielonkawe, oliwkawe kępki rozgałęzionych, cienkich gałązek.
Brodaczka wybielona Usnea leucosticta szarawe silnie rozgałęzione, nitkowate plechy.
Brodaczka najdłuższa Usnea longissima długie, zgniłozielone, zwisające gałązki, mają krótsze, cienkie rozgałęzienia.
Brodaczka maderska Usnea madeirensis długie, zielone, rozgaęłzione na coraz cieńsze gałązki plechy.
Brodaczka zaniedbana Usnea neglecta oliwkowe, rozgałezione, zwisające plechy.
Brodaczka sitowa Usnea perplectans nitkowata, rozgaęłziona plecha.
Brodaczka spleciona Usnea plicata rozgaęłzione, zielone plechy na krótkie i grube gałązki.
Brodaczka wyprostowana Usnea prostrata zielona, silnie rozgaęłziona plecha, gałązki sa poplątane.
Brodaczka sztywna Usnea rigida zgniłozielone, rozgałezione, cienkie gałązki odchadzą od grubszego uczepu, ostatnie gaąłzki są ostre.
Brodaczka szorstka Usnea scabrata długie, cienkie, oliwkowozielone, zwisające, rozgaęłzione plechy, wyglądaja jak włosy, maja wspólny uczep.
Brodaczka kędzierzawa Usnea subfloridana krzaczkowata, rbązowozielona plecha, ma wiele cienkich, długich, rozgałezionych gałazek ze wspólną nasadą, gaąłzki odchodzą od niej promieniście, ostatnie gałaki sa ostre i łukowato zgięte, mają brodawki.
Brodaczka Wasmutha Usnea wasmuthii zielona, silnie rozgałęziona, krzaczkowata plecha z cienkich, rozgałązionych gałązek, całośc wygląda jak okrągła poduszka.
Mąkla odmienna Evernia mesomorpha silnie rozgałęziona, krzaczasta, zielona plecha, gaąłzki są cienkie, płaskie, rozgaęłzione, mają wspólna nasadę, plecha jest okrągła, podobna do poduszki.
Mąkla rozłożysta Evernia divaricata rozgaęłzione, coraz cieńsze, zwisające gałązki khaki są cienkie i prawie płaskie, na końcach ostre i nitkowate.
Rożynka posępna Cornicularia normoerica brunatne, poduszkowate, rozgałezione plechy, gałązki odchodzą promieniście od środka, plechy sa lekko spłaszczone.
Włostka dwubarwna Bryoria bicolor okrągłe na przekroju, brązowe, rozgałęzione, pokryte drobnymi podobnymi do cierni gałązkami gałązki plechy.
Włostka cieniutka Bryoria capillaris zwisająca, zielona, rozgałeziona, podobna do wlosów plecha.
włostka turniowa Bryoria chalybeiformis cienkie, brunatnozielone, rozgaęłzione, włosowate plechy.
włostka gniazdowa Bryoria furcellata szare, rozgaęłzione, okrągłe na przekroju włosowate gałązki plechy.
włostka brązowa Bryoria fuscescens szare, wlosowate, rozgaęłzione, zwisające plechy.
Włostka spleciona Bryoria implexa zwisające, ciemnozielone, poplątane, rozgałęzione plechy.
Włostka poplątana Bryoria intricans włosowate, okragłe na przekroju, rozgaęłzione plechy w kolorze moro.
Włostka Kummerlego Bryoria kummerleana zielone, rozgaęłzione, zwisające plechy.
Włostka wełnista Bryoria lanestris rozgaęłzione, okrągłe na przekroju, szarobrązowe plechy, przypominaja konary, zwisają z drzew.
Włostka osobliwa Bryoria mirabilis zielone, rozgałęzione, lukowato powyginane, okrągłę na przekroju gałązki plechy.
Włostka Nadvornika Bryoria nadvornikiana szarozielone, poplątane, rpozgaęłzione, zwisające, konaropodobne plechy.
Włostka prosta Bryoria simplicior szare, pogięte łukowato rozgałezione gałązki plechy.
Włostka Smitha Bryoria smithii czarnawe, poskręcane, rozgaęłzione, łukowato pogięte gałązki plechy.
Włostka ciemniejsza Bryoria subcana oliwkowozielone, szarawe, poskręcane, powyginane, rozgaęłzione, włosowate plechy.