biologia i ochrona przyrody

Słonorośla to rośliny przystosowane do dużej ilości soli w glebie, mają zdolność gromadzenia w wakuolach nadmiaru soli, ich cytozol zawiera poliole, dzięki czemu wyrównane jest ciśnienie osmotyczne pomiędzy organellami. Halofity rosną nad morzami oraz na terenach przemysłowych, można je uprawiać w ogrodzie, gatunki ogrodowe to:

Zatrwiany, nadają się na suche bukiety, rabaty, obwódki i skalniaki, zatrwian wrębny ma fioletowe, żółte, różowe, łososiowe, białe kwiaty zebrane w jednostronne kłosy, liście są pierzastoklapowane, krótkoognkowe, tępo zakończone, owłosione, owłosiona łodyga wyrasta z rozetki liści, łodygowe liście podłużne, siedzące, owłosione, kwitnie od sierpnia do października, lubi słońce, piaszczysto-gliniaste, wapienne, próchnicze gleby, w suszę trzeba go podlewać, glebę trzeba kompostować, wysiewamy go w marcu i kwietniu, potrzebuje pikowania, w połowie maja sadzimy do gruntu, wcześniej siewki hartujemy, wystawiając na kilka godzin na zewnątrz

Zatrwian tatarski lubi słońce, próchnicze, żyzne, przepuszczalne, lekko zasadowe gleby, umiarkowanie suche, kwitnie od czerwca do września, drobne, białe kwiaty zebrane są w wiechy, lubi gleby wapienne, wytrzymuje krótkie okresy suszy, nie toleruje gleb podmokłych i ciężkich, atakują go tam grzyby, i przewiewne miejsca, mrozoodporny, ma dzwonkowate jasne kwiaty i łopatkowate, tępe liście rozety, roślina owłosiona

Zatrwian Pereza ma duże, długoogonkowe, jajowate liście, fioletowe kwiaty zebrane w baldachogrona, działki są fioletowe, korona biała, kwitnie od czerwca do września, lubi słońce, piaszczysto-gliniaste gleby, sadzimy go do dołka wypełnionego kompostem, by zmieściły się w nim korzenie, dołek ma mieć 60 cm średnicy, można posadzić do pojemnika, który na zimę wniesiemy do domu, zimuje w jasnym, chłodnym miejscu, w gruncie wytrzymuje temperatury do -4 st, nasiona trzymamy w 20-25 st, by wykiełkowały, do gruntu dajemy po 15 maja

Zatrwian Suworowa ma długie, języczkowate liście, kwiaty zebrane w kłosy, kwiaty są fioletowe, lubi słońce, przepuszczalne, wapienne gleby, nasiona siejemy w marcu lub kwietniu do zimnego inspektu lub na parapecie, do gruntu dajemy po 15 maja po zahartowaniu

Aster solny ma kwiaty zebrane w koszyczki, brzeżne kwiaty są lekko fioletowe, środkowe żółte, koszyczki zebrane w baldachogrona, liście skrętoległe, dolne krótkoogonkowe, zebrane w rozetę, eliptyczne, ogonki maja skrzydełka, górne siedzące, podłużne, całobrzegie, lubi słońce, toleruje ubogie gleby, suszę, ma miękisz magazynujący wodę, tylko w czasie suszy trzeba go podlewać, lubi gleby wapienne, ubogie

Zawciąg nadmorski lubi gleby ubogie, piaszczyste, przepuszczalne, słońce, kwitnie od maja do września, kwiaty są różowe lub białe, lubi stanowiska ciepłe, osłonięte od wiatru, na zimę trzeba go okrywać sadzimy go jesienią lub wczesną wiosną, odległość między sadzonkami musi mieć 25-30 cm, młode roślinki podlewamy, siejemy namoczone wcześniej nasionka od maja do lipca do inspektu, rozsadzamy we wrześniu, nie znosi gleb gliniastych, skorupiejących i podmokłych, liście są równowąskie, kwiaty dzwonkowate zebrane w główkę, kielich zrośnięty w rurkę, roślina owłosiona

Niektóre zwierzęta zmieniają kolory, są tu gatunki ryb, ośmiornic i kameleony oraz pająk kwietnik, którego opisałam we wpisie Ciekawe zwierzęta. Organizmy te mają komórki upigmentowane, chromatofory zawierające organella wypełnione barwnikiem, te organella są cytoelastyczne, czyli kurczą się rozkurczają zależnie od nastroju. Kameleony słabo słyszą, więc komunikują się przy pomocy zmiany koloru. Jego skóra nie ma koloru, pod nią są trzy warstwy komórek pigmentacyjnych, czerwona, żółta, niebieska oraz barwniki czarny i biały. Pod wpływem impulsów nerwowych komórki z danym barwnikiem rozszerzają się lub kurczą, a łączna suma powiększonych i zmniejszonych komórek nadaje jego skórze kolor. Kameleon widzi kolor powierzchni na jakiej się znajduje i powoduje rozszerzanie odpowiednich komórek pigmentowych w swoim ciele, by się do niej upodobnić. Dodatkowo jego oczy są pokryte powieka w kolorze ciała i poruszaja się we wszystkie strony niezależnie od siebie [http://trzask.pl/kameleon/] Jednak kameleon zmienia kolor skóry pzede wszystkim po to by poinformować inne kameleony o swoim nastroju, jego kolor jest powiązany z uczuciami, wynika z tego, że droga nerwowa do komórek z mózgu jest ściśle powiązana z odpowiednimi częściami układu limbicznego odpowiedzialnego za uczucia. Inny kolor ukazuje strach, inny gotowość do rozrodu, jeszcze inny spokój. Pod tymi warstwami są komórki zawierające kryształki ułożone w siatkę, są nerwy, które rozciągają warstwę zmieniając odległości między kryształkami i załamywane w nich światło, na odległości między komórkami oraz ich rozmiar wpływają tez hormony m. in. endorfiny, serotonina, adrenalina, hormony płciowe. Upigmentowane komórki to chromatofory [https://www.national-geographic.pl/artykul/wiemy-jak-kameleon-zmienia-kolor-wszystko-przez-krysztalki-pod-skora].

Ośmiornice także zmieniają kolor dzięki chromatoforom, które powiększają i zmniejszają dzięki napięciom mięśni. Chromatofory mają barwniki brązowy, czarny, czerwony i żółty, są otoczone mięśniami, które kurcząc się i rozkurczając zwiększają powierzchnie komórek i obecnych w nich pęcherzyków cytoelastycznych. U ośmiornic związane jest to ze wzrokiem, kiedy ośmiornica widzi zagrożenie albo zmianę koloru otoczenia, w którym się znajduje, jej mózg wysyła sygnał do mięśni otaczających chromatofory, by te skurczyły lub rozszerzyły komórki z danym barwnikiem, suma tych barwników na powierzchni ciała pozwala ośmiornicy wtopić się w tło. U niej zmiana koloru pozwala ukryć się przed drapieżnikami, być niewidzialną dla ofiar oraz informuje o uczuciach np. gotowości do godów, inny kolor pozwala odstraszać drapieżniki,. Ośmiornice maja w skórze komórki reagujące na zmianę oświetlenia, dzięki czemu widzą światło z zamkniętymi oczami [https://oceanconservancy.org/blog/2019/10/07/octopuses-change-color/]

Turbot także upodabnia się do dna zmieniając kolor i wzór na skórze, również poprzez zmianę rozmiaru komórek barwnikowych pod wpływem impulsów nerwowych.

Autotomia to odruchowe odrzucanie części ciała pod wpływem zagrożenia, większość jaszczurek uciekając odrzuca ogony lub ich fragmenty, a strzykwy wystrzykują organy wewnętrzne, by zdezorientować drapieżnika. Jaszczurki mają mięśnie pierścieniowe okrążające ogony na całej długość, mięśnie te zaciskają się w miejscu złapania, odcinają dopływ krwi jak opaska uciskowa i odcinają kości. Kiedy ktoś złapie jaszczurkę za ogon, idzie sygnał do układu nerwowego, skąd płynie sygnał do mięśni pierścieniowych by zacisnąć ogon. Do końca ogonie ciągnie się rdzeń kręgowy, który porusza nim, by zainteresować drapieżnika, który atakuje sam ogon, jaszczurka ucieka, potem z komórek macierzystych odradzają się fragmenty ogona, ale jest on krótszy niż poprzedni, nie ma też kości, tylko chrząstkę. Za to rdzeń kręgowy sięga do końca ogona i odrasta razem z ogonem. Taka regeneracja wymaga dużo energii, jaszczurka jest powolniejsza, więcej siedzi, je i opala się, ponieważ witamina D ma ogromne znaczenie dla budowy chrzęści, mięśni i działanie oraz różnicowanie wszystkich komórek. Nowy ogon już nie może być odrzucony. Ogon odrzucają też hatterie i salamandry, skorupiaki szczypce, kolcomysz fragmenty skóry, z których wyślizguje się by umknąć drapieżnikowi, potem skóra odrasta od brzegów rany w kierunku jej środka jak u nas pod strupem. Skóra kolomyszy ma słabsze połączenia niż skóra innych gryzoni i pęka przy słabszym nacisku [https://zooart.com.pl/blog/jakie-tajemnice-skrywa-ogon-jaszczurki-czemu-jaszczurka-go-zrzuca] Autotomia u strzykwy to ewisceracja, polega ona na wyrzucaniu całych narządów

Z Ogrodem są związane Muzeum Botaniczne i Pracownia Historii Botaniki im. J. Dyakowskiej to najstarsza muzealną kolekcją botaniczna w Polsce. Początek Muzeum sięga 1780 r, gdy Gabinet Historii Naturalnej zaczął zbierać okazy roslin. Muzeum znajduje się w Collegium Śniadeckiego. Muzeum zajmuje 4 sale o łącznej pow. 103 m2 na parterze Collegium Śniadeckiego. Pierwsze 2 sale zajmuje Muzeum Ogrodu Botanicznego UJ z planami, rycinami, portretami, szafami biograficznymi i kolekcja ,,drzewa i krzewy rosnące w Polsce próbki drewna, fragmnety pni, szafki dendrologiczne z 260 próbkami krajowych i tropikalnych gatunków drzew. 3 sala ma ,,nagozalązkowe'' czykli zbiór części (szyszek, próbek drewna) szpilkowych drzew i krzewów Polski i kolekcja szyszek, fotografii, makrostrobili, nasion sagowców i innycnagozalążkowych roslin z Ogrodu. 4 sala to ,,botanika tropikalna w Krakowie'' z eksponatami roslin z Jawy i sąsiednich wysp, Afryki, pnie palm i owoce tropikalnych roslin z Ogrodu, są tu pnie, owoce, nasiona, zielnik i wyroby rzemiosłą ludowego z  tropikalnych roślin użytkowych, liany i epifity, dendroflora Jawy, pasożytnicze rośliny kwiatowe Jawy, typy rozsiewania roślin sawannowych, roślinność gór Afryki Wschodniej.
Do kompleksu muzeów nalezy też Muzeum Paleobotaniczne Uniwersytetu Jagiellońskiego przy Kopernika 31. Zbiory pokazują ewolucje roslin we wszystkich okresach geologicznych. Muzeum ma szlify i preparaty mikroskopowe z ery paleozoicznej, mezozoicznej i kenozoicznej, pierwsze naczyniowe rośliny lądowe, paprotniki okresu karbońskiego, nagonasienne, pierwsze okrytonasienne z kredy, przedstawiciele flory trzeciorzędowej i czwartorzędowej, skamieniałe drewna, nomenklatoryczne rośliny kopalne. Zbiory zbierali m. in. Prof. Marian Raciborski, Zygmunt Holcer, Pani Dr. Hab Danuta Zdebska i Jan Zerndt.
Natomiast Muzeum Paleobotaniczne PAN na Lubicz 46 utworzono w 1953 r razem z powstaniem Instytutu Botaniki Polskiej Akademii Nauk w Krakowie, najstarsze okazy pochodzą z XIX w ze zbiorów Muzeum Komisji Fizjograficznej Polskiej Akademii Umiejętności. W Muzeum jest dokumentacja materiałowa większości prac paleobotanicznych opublikowanych przez prof. W. Szafera i dokumentacja  Instytutu Botaniki PAN, kolekcja jest uzupełniana podczas wyjazdów badawczych, są tu kopalne szczątki roslin,  odciski liści, niekiedy z zachowaną kutikulą, kopalne owoce i nasiona, szyszki, fragmenty pędów, owocowań, kopalne drewno, itp. W sumie jest to wiele tysięcy okazów, zebrano 80  typów nomenklatorycznych, na sali sa przedstawione etapy rozwoju roślin Polski od 200 milionów lat. Najstarsze zbiory pochodzą z jury z mezozoiku, najmłodsze sa współczesne, poza salą są pnie górnokarbońskich drzew sprzed 295 mln lat.

Muzeum zoologiczne to najstarsze muzeum przyrodnicze w Polsce, dawniej mieściło sie w budynku Instytutu Zoologii UJ na Ingardena 6, obecnie jest przenoszone do Centrum Edukacji Przyrodniczej razem z Muzem Geologicznym, Paleobotanicznym i Antropologicznym.
Muzeum Zoologiczne początkowo było Gabinetem Historii Naturalnej założonym w 1782, Gabinet działał na ulicy Świętej Anny 6, w latach 1787-1804 Franciszek Scheidt dodał materiały zielnikowe, w latach 1806-1809 Baltazar Hacquet dołączył zbiór minerałów, w latach 1809-1843 Alojzy Rafał Estreicher rozdzielił Muzeum na cześć zoologiczną i mineralologiczną, ksiądz ks. Kajetan Sołtyk dodał do obu kolekcji ok. 10000 zbiorów, w latach 1843-1847 Napoleon Czerwiakowski sprowadził egzotyczne ssaki m. in. dziobaka i pancernika, w 1848-1855 Ludwik Zejszner  rozbudował Gabinet mineralologiczny, w 1855-1857 Edward Oskar Schmidt pierwszy ra uzył nazwy Muzeum Zoologiczne, w 1858-1862 Kamil Heller zinwentaryzował zbiory, w 1863-1890 skończył inwentaryzację zbiorów i dodał muchówki i dwuksrzydłe Diptera,  w 1890-1918 Antoni Wierzejski dodał wodne bezkręgowce, w 1912-1939 Michał Siedlecki dodał gatunki z Jawy i Cejlonu m. in. żabę latającą i jaszczurke latającą, zbiory przetrwały wojne dzieki ukryciu, w 1946-1952 kustoszem był Zbigniew Kawecki, w 1952-1967 kierownikiem Zakładu Zoologii Systematycznej oraz Muzeum był Stanisław Smreczyński  potem w 1967-68 przeniesiono eksponaty do Collegium Zoologicum przy ul. Krupniczej 50, później na Ingardena,  w 1968-1979 Wiktor Micherdziński stworzył Panoramę Fauny Świata, w 1980 dokończono panorame, Janusz Wojtusiak zostaje kierownikiem, w 84 r Bolesław Rączka dał kolekcje muszli morskich mięczaków, w 87 r Roman Tertil dał kolekcje motyli z rejonu Sokoto w płn-zach Nigerii, w 91 Janusz Wojtusiak dołączył zbiór motyli z Nigerii, które zebrał w latach 82-86, w 92 r prorektor Janusz Sondel oddał piwnicę w Collegium Iuridicum, gdzie były wystawy Muszle mięczaków morskich z kolekcji bolesława Raczki, Motyle świata ze zbioru Romana Wojtusiaka, Janusza Wojtusiaka i Tomasza Pyrcza i Wystawa skamieniałości dodanych przez Jerzego Małeckiego i Radosława Tarkowskiego, w 93 r Muzeum przejęło zbiór motyli po zmarłym profesorze Romanie Wojtasiuki, a wystawę Motyle świata uzupełniono o afrykańskie zbiory Janusza Wojtusiaka i Tomasza Pyrcza, przywieziono tez ze zorganizowanej przez Muzeum wyprawy naukowej na Wyspę Świętego Toamsza i Książecą endemiczne motyle tamtego regionu, w 96 r zaczęto badania nad bioróżnorodnościa motyli lasó tropikalnych Ameryki Płd i gromadzenie okazów neotropiklanych, w 2000 r z okazjii 600-lecia UJ Muzeum wzięło udział w wystawie Skarby w Collegium Maius, w 2003 Tomasz Pyrcz przekazał zbiór motyli z Afryki, Azji, Ameryki Południowej i Europy, w 2004 Muzeum zorganizowało w Guayaquil w Ekwadorze wystawę Motyle Ekwadoru iw zięło udział w konferencji Bioróżnorodność i ochrona motyli Ekwadoru, w 2006 roku naukowcy z UJ i Instituto Venezolano de Investigaciones Cientificas  w Caracas wzieli udział w ekspedycji badającej wysokogórskie Andy, Kordyliery, Meridy. We wrześniu i październiku 2008 naukowcy z Muzeum wzieli udział w konferencji w Urubamba zamykającej projekt Tropical Andean Butterflies Diversity, trwał 4 lata i obejmował badania bioróżnorodności motyli w rezerwacie Fundacji Wayqecha w dolinie Kosnipata, w lutym 2009 Muzeum, Muzeum Historii Naturalnej Alcide d’Orbigny w Cochabamba i fundacja PROMETA przeprowadzili wyprawe terenową w górskich tropikalnych i subtropikalnych lsasach w departamentach Tarija i Cochabamba, w lutym i marcu były badania terenowe w Chille finansowane  Middle Tennessee State University w Murfreesboro w lasach waldiwijskich środkowo-południowego Chile i patagońskich stepów pogranicza argentyńskiego, w maju dr Tomasz Pyrcz był we Francji w ramach współpracy naukowej z Université de Provence w Marsylii, którego tematem były przystosowania behawioralno-morfologiczne do życia w środowiskach wysokogórskich. w 1012 r zmarł prof. Wojtasiak, dr Pyrcz został nowym kierownikiem.   
Muzeum ma 7000 gat. zwierząt od jamochłonów po ssaki. Natomiast na ulicy Grodzkiej 53 w piwinicach Collegium Iuridicum była wystawa motyli, muszli slimaków i skamielin, która też jest przenoszona do Centrum Edukacji Przyrodniczej. główna wystawa przedstawia przegląd zwierząt na świecie, są eksponady lądowoych oraz morskich kręgowców i bezkręgowców.
Kolekcję muszli, motyli i skamielin dostarczyli z prywatnych zbiorów Bolesław Rączka, Roman i Janusz Wojtusiak, Tomasz Pyrcz, Jerzy Małecki i Radosław Tarkowski.
Wystawę muszli, motyli i skamieniałości zwiedzano samodzielnie, wystawę przeglądu zwierząt samodzielnie, w grupach lub z przewodnikiem. Zbór motyli obejmuje przedstawicieli rodzin z Orientu i Australii, Paleoarktyki, regionu afrotropikalnego i neotropikalnego.

Ogród Botaniczny UJ to najstarszy ogród botaniczny w Polsce. Został zalozony w  1783 r, dziś ma 9,6 ha. Adres Ogrodu to Kopernika 27 obok Instytutu Botaniki UJ, muzeum paleobotanicznego, muzeum botanicznego oraz obserwatorium astronomicznego (Instytut Botaniki i obserwatorium zajmują 1 budynek Collegium Śniadeckiego). Ogród został wpisany do rejestru zabytków jako obiekt cenny przyrodniczo, historycznie, pomnik sztuki ogrodniczej i kultury.

Pierwszym jego działaniem była edukacja botaniczna na medycynie. Obecny rektor Kazimierz Stepkowski dał 5000 zł co umozliwiło rozpoczęcie pracy nad budową Ogrodu. Ogród powstał na miejscu ogrodu Czartoryskich, którego odkupili jezuici, potem teren został przekazany komitetowi Edukacji Narodowej, która w ramach reformy Akademii Krakowskiej załozyła Ogród jako zakład historii naturalnej i chemii. Początkowo zajmował 2,4 ha i był parkiem barokowym typu francuskiego, miał zbiór roslin leczniczych i ozdobnych, zarządzał nim Jan Jaskiewicz, w 1787 r załozono pierwsze szklarnie-tropikalna i chłodną, pod koniec 18 w ogród miał 3000 roslin, po 1819 r przyłączono teren ze stawem, powierzchnia powiększyła sie do 3,6 ha, wlatach 1826-27 powstała szklarnia tropikalna, podzielono też Ogród na działy tematyczne: systematyczny, roslin wodnych na stawie, alpinarium (rosliny górskie) i geograficzne dzialy roslin w szklarniach, bhyło wtedy 4000 roslin, w 1829 r zbudowano pawilony, budynki dydaktyczne, w 1833 r z inicjatywy dyrektora Alojzego Estreichera, w 1847 r stworzono Katedrę Botaniki, która była w Ogrodzie, w 1854 r dyrektorem i głównym ogrodnikiem został Józef Warszewicz, przywióżł on wiele roslin z Ameryki Środkowej i Południowej, było 9470 roslin, pspopularyzowano uprawę storczyków, powstało arboretum (część z drzewami i krzewami), za Józefa Rostafińskiego zbudowano Palmiarnie, dzis są w niej rosliny cebulowe,  w 1857 r. zbudowany sztuczną wyspe na stawie po starorzeczu Wisły, gdzie dziś jest cyprysnik błotny Taxodium distichum, ma on pneumatofory, czyli korzenie powietrzne-służa wymianie gazowej, w latach 50 XX w obszar osiągnął 9,6 ha. W latach 1901-1912 zawaliła sie storczykarnia i spaliła szklarnia z roslinami obrazkowymi, stracono wtedy wiele okazów, w 1913 r dyrektorem został Marian Raciborski, badał on florę Polski i Jawy, założył on alpinarium geograficzne, dział genetyki i zmiennosci roslin, grupe geograficzna roslin krajowych pod Dębem Jagiellońskim. władysław Szafer nadał Ogrodowi obecny wygląd, po smierci prof. śniadeckiego był dyrektorem Ogrodu przez 30 lat, wyremontował Ogród, odbudował zniszczone szklarnie, w 1926 r oddał do uzytku kompleks szkalrni Viktoria, za jego kadencji powiększono palmiarnię do 4 m. Przyłączono sąsiednie działki, powstała pow. 6 ha, na jednej z nich powstał dział roslin leczniczych, w 46 r działki wóciły do właścicieli. W latach 33-37 zbudowano ssystem drenazowy w arboretum za stawem, gdyż wody gruntowe cząsto tam zalegały, zbudowano altanę, przedłuzono aleje do arboretum, zrobiono park krajobrazowy z roslinami z Wsch Azji i Płn Ameryki. Ogród przetrwał wojne, ale stracił 1200 gat. roslin, dzieki okazom z Ogrodu zrekonstruowano inne polskie Ogrody, w 1954 r zbudowano Holenderkę, czyli szklarnię holenderską, w której sa storczyki, w 58 r przyąłczono kolejne tereny-Ogród osiągnął 9,6 ha. W 64 r zbudowano Szklarnię Jubileuszową.
 Obecnie są 3 szkalrnie: Viktoria, nazwana od wiktorii królewskiej Victoria amazonica czyli wodnej rośliny (hydrofita) z rodziny grzybieniowatych z Ameryki Płd.Szklarnia Jubileuszowa zbudowana z okazji 600-lecia Ogrodu i holenderską, która ma storczyki. Dział rośliny chronione ma polskie rośliny wymierająće, rzadkie, umieszczone w Polskiej Czerwonej Księdze Roslin, jest  259 gatunków roślin naczyniowych oraz mszaki, grzyby i porosty, przykłady szafran spiski Crocus scepusiensis, sniezyczka przebisnieg Galanthus nivalis, mieczyk dachówkowaty Gladiolus imbricatus. Dzieki Ogrodowi moga przetrwać.
Rośliny biblijne to dział z roslinami wymienionymi w Pismie Świętym.
Dział roslin wodnych ma rosliny wodne i błotne tropikalne-są w szklarni Victorii i Jubileuszowej, wodne i błotne rosliny stref umiarkowanych gł. polskie:grzybień biały Nymphaea alba, grzybieńczyk Limnanthemum nymphoides,  kotewka orzech wodny Trapa natans pałka wąskolistna Typha angustifolia i szerokolistna T. latifolia, oczeret jeziorny Schoenoplectus lacustri, jeżogłówka gałęzista Sparganium ramosum, skrzyp bagienny Equisetum limosum, bobrek trójlistkowy Menyanthes trifoliata, salwinia pływająca Salvinia natans marsylia czterolistna Marsilia quadrifolia, hiacynt wodny Eichornia crassipes i wspomniany cyprysnik błotny.
Dział roslin ozdobnych ma rosliny ozodbne posadzone wzdłuz alejek i pomiedzy działami jak róże, irysy, dalie, któe podnosza estetykę i służa dydaktyce.
Rosliny lecznicze i inne rosliny uzytkowe czyli zioła, warzywa, owoce, przyprawy, rosliny włóknodajne, miododajne, barwierskie.
Dział systematyki roślin ma zebrane podgromady nagonasiennych Gymnospermae i okrytonasiennych Angiospermae oraz klasy jednolisciennych Monocotyledones i dwulisciennych Dicotyledones. są tu rosliny zielne, byliny, krzewy i drzewa flory Polski i innych krajów stref umiarkowanych.
Dział biologii roslin ma Dział genetyki orślin pokazuje on na zywo prawa Mendla, zmienność w przyrodzie i mechanizmy ewolucji, jest skierownay do uczniów szkół średnich, Dział ekologii kwiatów pokazuje proces zapylania kwiatów i budowę kwiatów oraz role części kwiatów, Dział morfologiczno-biologiczny pokazuje zjawisko rozsiewania nasion oraz cechy roslin przystosowuące je do środowiska.
Alpinarium ma rosliny górskie i skalne to grupa skalniaków, sa tu rosliny piaskowe, rola edukacyjna i ozodbna Alpinarium geograficzne ma rosliny górksie Europy pszonak pieniński Erysimum pieninicum i Wahlenberga Erysimum wahlenbergii oraz Melandrium zawadzkii ziołorosla ma wysokie rośliny zielne górskich, wilgotnych terenów, lepiężnik wyłysiały Petasites kablikianus, czosnek niedźwiedzi Allium ursinum i kaczeniec Caltha palustris, modrzyk górski Mulgedium alpinum, omieg górski Doronicum austriacum, smotrawa okazała Telekia speciosa, Wąwozy maja górskie rośliny cieniolubne, bergenia sercowata Bergenia cordifolia, rumianka japońska Pachysandra terminalis, cieszynianka wiosenna Hacquetia epipactis Alpinarium ozodbne ma drzewa, krzewy, byliny ciepłolubne iglaste i lisciaste, są tu pierwiosnki Primula sp. i gunnera Gunnera manicata.
Arboretum ma drzewa i krzewy, jest podzielone tematycznie na roslny z róznych kontynentów, sa drzewa i krzewy ozodbne, lilaki, klony, brzozy, dęby, drzewa i krzewy o barwnych liściach.
Klimat ogrodu, średnia temperatura to 8,5 (5,5 do 9,9 st. C), minimalna temperatura to -33, maksymalna 37,4, najcieplejszy miesiąc to lipiec-18 st. C, najzimniejszy styczeń -3, zima trwa 70 dni, intensywne procesy kwitnienia trwają 165 dni, temperatury pow. 0 trają 155 dni, średnie opady wynoszą 715 mm(od 420 do 900), dni z pokrywą śnieżną liczą od 35 do 114 dni, przeważaja wiatry północno-zachodnie, cały teren leży w dawnym położeniu Wisły, dziś 1,5 km od niej, częśc płn jest na terasie wyższej, płd zalewowej, terasa wyższa ma czwartorzędowe piaski i żwiry fluwioglacjalne z torfami, na zalewowej sa osady aluwialne-piaski, żwiry, namuły i torfy, wody gruntowe na wyższej są 6 m pon. gruntu, na zalewowej 3 m. dominuja gleby płowe i brunatne (cambisole) z utworów fluwiglacjalnych, czarne ziemie i mady (hydrosole) z aluwialnych, dzis dominuja hortisole-gleby ogrodnicze.