biologia i ochrona przyrody

tak pobieżnie dlatego, że one wszystkie są do siebie bardzo podobne.

W zależności od kraju, a nawet regionu te uroczystości są obchodzone naprzemiennie, razem albo wcale. W Polsce dominuje kult imienin, w Niemczech i USA kult urodzin. Podobnie jest z regionami np. na Śląsku obchodzone są urodziny w Małopolsce imieniny. Które święto nalezy obchodzić zależy od człowieka, co chce niech obchodzi. Osobiście uważam za ważniejsze urodziny.

Tylko receptory glukozy w tkance tłuszczowej, mięśniach i wątrobie są insulinozależne, w pozostałych komórkach są insulinoniezależne. Receptory glukozy to białka śródbłonowe określane jako GLUT i SLC2A. Receptory GLUT róznią się budową zależnie od miejsca występowania, najlepiej znamy receptory od GLUT1 do GLUT12, pozostałe są słabiej poznane. Są to śródbłonowe białka zwane transoporterami błonowymi, przebijają błonę komórkową i transportują glukozę do środka komórek. Receptory insulinoniezależne występują w erytrocytach, mózgu i innych narządach wewnętrznych, także transport z jelit do krwi odbywa się bez udziału insuliny. Glukoza łączy się z receptorem, co powoduje kasdadę reakcji, dzięki, którym wnika do wnętrza komórki, gdzie jest metabolizowana. są też receptory glukozowo-sodowe, które na zasadzie działają z sodem. Receptory te mają postać pompy Na+/K+, błona komórkowa jest spolaryzowana, jony sodu dominują na zewnątrz, potasu w środku, kiedy przyłacza się glukoza, następuje depolaryzacja błony, otwiera się kanał jonowy powodują uciekanie jonów K+ z komórki i wnikaniu do niej jonów sodu, razem z sodem wnikają do komórki cząsteczki glukozy. Szczypta soli w słodkiej czekoladzie, czy szczypta cukru w słonym daniu nie zaszkodzi, a jest wręcz korzystna z punktu widzenia żywienia, im więcej jonów sodu, tym więcej cząsteczek glukozy wnika z krwi do komórek. Receptory GLUT1 i GLUT14 działają na zasadzie dyfuzji, glukoza wnika do komórek na zasadzie gradientu stężeń, wieksze jest jej stężenie w osoczu, mniejsze w komórce, więc przenika zgodnie z gradientem stężeń do środka komórki, ten transport wymaga energii z rozkładu ATP. Receptory GLUT1 są głównie w erytrocytach, ale też w mózgu, gdzie jest bariera krew - mózg, naczyniach krwionośnych, również w mięśniach, działaja w czasie spoczynku w mięsniach szkieletowych (insulinozależne GLUT4 aktywuję sie podczas wysiłku) i w innych tkankach. GLUT2 są wątrobie, trzustce, nerkach, jelitach to dzięki nim glukoza wnika do komórek beta, co jest bodźcem do produkcji insuliny, GLUT3 są w nierkach, łożysku i w innych tkankach w mniejszym stopniu (one dostarczają glukozy dla płodu), insulinozalezne GLUT4 są w mięsniach i wątrobie, GLUT5 transportują fruktozę z jelita do krwi i z krwi do komórek wątroby, gdzie jest izomeryzowana do glukozy, GLUT7 służa do transportu między komórkami wątroby. Pozostałe receptory są rozsiane po komórkach całego organizmu i odgrywają mniejszą rolę w transporcie glukozy. Kanaliki SGLT (sodium glucose cotranporter) transportują glukozę do komórek jelit na zasadzie symportu z jonami sodu bez udziału energii, potem przy udziale energii z ATP, dzięki receptorom GLUT2 w odwrotnym kierunku, glukoza przenika do krwi.SGLT1 uczestniczy w transporcie glukozy w jelicie, a SGLT2 w serospcji do osocza glukozy w kanalikach nerkowych. SLC2A są to białka, które budują receptory glukozowe, SLC2A1 jest w receptorze GLUT1.

Litopsy Lithops sp. zwane żywymi kamieniami lub kamykami to sukulenty liściowe z rodziny pryszczyrnicowatych (przypołudnikowatych) Aizoaceae. Pochodzą z Afryki, mają dużę, mięsiste, naprzeciwległe liście zrosnięte ze sobą nasadami, ich nasady tworzą pochwy, które okrywają zgrubiałą, pękatą łodygę. Liście mają rózne kolory, od różnych odcieni zielonego, po odcienie brązów, beżów i szarości i czerwieni, co zależy od gatunku i odmiany. W rozwoju jest pryrost na grubość, to rośliny dwuliścienne. Kiedy nowe liście zawiązują się na łodydze, rosną, wypychają stare, które więdną, ale zanim opadną litops może mieć 4 liście, starsze są barziej z zewnątrz, są ustawione prosstopadle do szczeliny pomiędzy młodymi Od września do października litopsy kwitną, łodyga rośnie, na jej szczycie rozwija się poączek kwiatowy, który wychodzi po za liście, z pączka rozwija sie pojedynczy żółty, biały, różwy, białożółty, białoróżwy lub czerwonawy kwiat. Kwiaty są duże, talerzykowate, jest kilka zielonych działek kielicha i wiele płatków korony, w środku jest pojedynczy słupek otoczony wieloma pręcikami. Kwiaty mają promienistą symetrię. Liście mogą się rozgałęziać, u niektórych gatunków i odmian zrastają się niżej, a przedziałek pomiędzy mini jest większy, u innych zrastają się mocniej, a przedziałek to tylko podłużna szczelina, przez którą wyrasta łodyga kwiatowa. Znamy 40 gatunków litopsów, ale sa one do siebie bardzo podobne, a poszczególne odmiany różnią sie od siebie kolorem liści, marmurkiem na ich szczytach, stopniem szostkośći górnej powierzchni liści, od gładkich po bardzo pofałdowane i kolorem kwiatów, więc do ich oznaczenia potrzeba wielkiej znajomości tych roślin. Ich oznaczanie utrudnia fakt, że wszystkie gatunki dowolnie się ze sobą krzyżują. Nazwa litopsy pochodzi od greckiego określenia kamień-lithos, a odkrył je William John Burchell w 1811 r. Litopsy rosną na pustyni, dlatego ich liście mają rozbudowany miękisz wody, jest on również w łodydze. Są podobne do kamieni, żeby roślinożerne zwierzęta ich nie widziały, ten mimetyzm, czyli upodobnienie organizmów do środowiska celem ukrycia się chroni je przed zjadaniem. Litopsy lubią przepuszczalne podłoże z mieszaniny piasku i żwiru, suche powietrze, jakie panuje w ich strefie klimatycznej, nadmiar wilgoci powoduje, że chorują. Lubia obfite, ale rzadkie podlewanie i są u nas uprawiane jako ozdobne kwiaty doniczkowe.

Jad węży i śluz ślimaków wykorzystywane są w medycynie i kosmetyce. Śluz slimaka pełni funkcję ochronną, jeden rodzaj śluzu pokrywający ciało chroni przed wysychaniem, drugi pokrywający nogę zapewnia poślizg, daje też przyczepność i stanowi warstwę ochronną pomiędzy ciałem i podłożem, dzięki niemu slimak może chodzić po pokrzywach czy ostach bez ryzyka zranienia. śluz jest pwielocukrem, zawiera wodę, glikoproteiny, kwas hialuronowy, białka, lipidy, barwniki. Śluz wytwarzają gruczoły rozmieszczone na ciele ślimaka.  sluz nie bierze udziału w produkcji muszli, to nie dzięki niemu muszla się regeneruje. Muszla jest zbudowana z konchioliny, substancji org. i węglanu wapnia, w srodku jest ostracum z kalcytu z wykrystalizowanego CaCO3, warstwa porcelanowa ma płynna postać CaCO3, w środku jest warstwa perłowa hypostracum z CaCO3 wykrystalizowanego w postaci cienkich blaszek, tarczonogi nie maja muszli, płaszcz ma hitynowy oskórek z wapiennymi igłami. Wszystkie te warstwy powstają w gruczołach położonych na powierzchni płaszcza i slimak dobudowuje ją przez całe życie, widać na muszlach nierówności w postaci obręczy, to są pierścienie przyrostu muszelki. Uszkodzona muszla jest odbudowana przez gruczoły połozone w płaszczu, które produkują kochidynę oraz dokładają węglan wapnia i aragonit formuując nową muszlę w miejscu uszkodzenia. Muszla zarasta uszkodzenie z boków, tak jak rana pod strupem zarasta z boków nową skórą. Ze względu na białka, lipidy i wielocukry śluz wykorzystywany jest w kosmetyce, może służyć jako opatrunek, który izoluje rany od środowiska i jendocześnie odżywia komórki, śluz ma też alantoinę używaną w kremach dla niemowląt np. Alantanie, która łagodzi podrażnienia i otarcia, złuszczający kwas glikolowy, kolagen i elastynę, które budują naszą skórę właściwą, łagodzące podrażnienia mukopolisacharydy, te same związki chemczne, z których robi się żopatrzunki żelowe, witaminy A, C i E i antybiotyki. W niektórych kurortach pozwala się slimakom chodzić po klientach, ale cnie trzeba jechać do kurortów, duzo slimaków można znaleźć w ogódku i pozbierać i pozwolić po sobie chodzić, dzieci będą wdzięczne z amożliwość pozbierania ślimaczków i muszelek, one lubia takie rzeczy.