Archiwum sierpień 2021, strona 41


sie 30 2021 Czerwony deszcz w Kerali w Indiach, wpis...
Komentarze (0)

Nie wiadomo czy to zjawisko naprawdę miało miejsce, istnieje dużo informacji na ten temat, ale nie ma oficjalnych stanowisk naukowców. Teksty zródłowe podają, że sprawą zajmowały sie uniwersytety: Cardiff i Sheffield w Wielkiej Brytanii, Uniwersytet Mahatmy Gandhiego w Kottayam w Kerala oraz ośrodek badawczy CESS – Center for Earth Science Studies w Thiruvananthapuram. Wykładowcy z mojej uczelni są co do tego zjawiska bardzo sceptyczni.

Chodzi o czerwony deszcz, który padał w stanie Kerala w Indiach od 25.07 do 23.09 2001 roku. świadkowie zdarzenia mówią, że na początku usłyszeli grzmot i zobaczyli błysk, sa też doniesienia o przypalonych liściach drzew. Po tym grzmocie deszcz padał z przerwami przez 2 miesiące. Przybyli na miesce naukowcy zbadali czerwony płyn, okazało się, że zawierał on owalne i okrągłe komórki z wgłebieniem w środku. Zbadano skład chemiczny tych komórek i stwierdzono, że składaja się głównie z węgla i tlenu wodoru, azotu, krzemu, chloru, wapnia, magnezu, żelaza, aluminium, sodu, potasu, niklu, manganu, tytanu, chromu i miedzi. Zawierały też aminokwasy: fenyloalaninę, kwas glutaminowy, argininę, serynę, kwas asparaginowy, treoninę. Nie było za to DNA ani RNA, co jest niewiarygodne, dlatego, że komórki te zyły. Po podgrzaniu do 121 st. , tu jest rozbieżność, niektóre źródła podają, że do 500 st. C zaczęły sie namnażać-byc może to był zakres ich optymalnej temperatury do namnażania. Co ciekawe nie rozmnażały się jak normalne komórki przez podział, nie zamieniały sie w gamety jak to ma miejsce u niekórych glonów i grzybów, ale w środku każdej komórki pojawiało się rosło kilka nowych komórek, które po osiągnięciu odpowiednich rozmiarów rozrywały komórkę wyjściową. 
Czy zakres temperatur, które wytrzymywały jest taki nieprawdopodobny?
W kominach hydrotermalnych temperatury osiągają 300–400 ºC i wcale nie są wyjałowione, zamieszkują je nie tylko bakterie, ale i wielokomórkowe gąbki, mięczaki, skorupiaki, koralowce, meduzy, czyli organizmy wielokomórkowe. Dodatkowo stężenie gazów znanych jako produkty spalania jest tam takie jak w pobliżu samego krateru wulkanu. Z kolei inne źródło film ,,Krwawy deszcz i gwiezdna galareta'' podaje, że naukowcy z USA odnaleźli w komórkach bakteryjne markery DNA i RNA, czyli fragmenty bakteryjnego plazmidu (kolistej cząsteczki DNA/RNA, która zawiera informację genetyczną u prokariontów). Nie wiem jakie matody badawcze dokładnie tam zastosowano, ale reakcja PCR odbywa sie w temperaturze 95 st. wykorzystując polimerazę Tag bakterii żyjącej w gorących źródłach Thermus aquaticus więc może było za zimno, moze powinni podnieśc temperaturę i uzyć polimerazy archeonów z kominów hydrotermalnych, gdyż 95 st. było dla nich za mało.
Dlaczego komórki stosowały nieznany sposób romnażania?
Być może odpowiedź nie tkwi w ich biologii a w nanotechnologii, może nanoboty składały nowe komórki w obrębie starej, gdyż na zewnątrz ich nie było, a temperatura je aktywowała. Tylko, że tak małe, do takiego stopnia precyzyjne struktury jeszcze nie zostały wynalezione, w przyszłości będzie to mozliwe ny z prostych związków chemicznych wytworzyć w ten sposób złożone struktury, ale nie teraz i nie 13 lat temu.
Wiemy, że wysokie temperatury przyspieszają reakcje chemiczne, wiemy, że ekstremofile funkcjonują temperatury kilkuset stopni, ale taka reakcja, tak precyzyjna jak w tych komórkach nie jest mozliwa. wiadomo, że w takich temperaturach aminokwasy zostałyby zniszczone. Więc hipotezy o termicznej stymulacji oraz nanotechnologii sa bez sensu.
Przyjrzyjmy się samej Kerali, jest to jedno z niewielu miejsc na Ziemi, gdzie promieniowanie tła znacznie przekracza dozwolone dawki, istoty, które tam zyją na przestrzeni lat przyzwyczaiły się, ale istoty z zewnątrz nie. Markery DNA to rozbite enzymatycznie plazmidy, ale nie tylko enzymy przecinają nić DNA czy RNA, enzymy przecinaja nici w odpowiednich końcach i dzięki temu łatwo można je namierzyć, ale promieniowanie jonizujące przecina nici DNA i RNA chaotycznie. Radiofile maja wiele kopii tych samych genów, zeby mieć zapas z razie zniszczenia części z nich oraz mają więcej enzymów naprawczych. Więc to promieniowanie mogło posiekać plazmid, a temperatura mogła uaktywnić proenzymy naprawcze. Być może jednym z mechanizmów obronnych komórek był nie rozpad po zniszczeniu plazmidu, ale stan uspienia (niesporczaki też bez wody przechodza w stan uspienia), a wysokie temperatury odblokowywały enzymy naprawcze, które łaczyły fragmenty oraz naprawiały nowe uszkodzenia, co pozwoliło komórkom się namnażać. Mogło być tez tak, że komórki w niskich temperaturach w ogóle były uspione z enzymami włącznie, a promieniowanie w czasie tej bezbronności zniszczyło im plazmid.
Komórki pod wpływem ultrafioletu zmieniały kolor, wiele związków chemicznych w tym barwników zmienia właściwości pod wpływem swiatła, także ultrafioletowego.
Skąd pochodziły, do mnie hipoteza panspermii nie przemawia, nie wierzę w zycie poza Ziemią, ale na Ziemi są niezbadane tereny np. dno oceaniczne, rowy oceaniczne, nieprzystepne góry, kratery wulkanów, podwodne wulkany, a życie dostosuje się do wszystkich warunków, istoty żywe sa w rzece Ognia w Hiszpanii, w jeziorach ropy naftowej w Kaliforni, więc w wulkanie tez może istnieć życie. Przypuszczenie, że komórki pochodzą z wulkanu maja podłoże w ich termofilności-wysokie temperatury są dla nich niezbędne do rozmnażania i naprawy plazmidu oraz grzmot mógł oznaczać zwiekszona aktywność wulkanu.
 

 

Dziś wiadomo, że komórki te to były zarodniki glonów z rodzaju Trentepolia, a brak DNA wynikał z nieprawidłowych metod badawczych przydatnych dla bakterii, ale nie jądrowców
sie 30 2021 Polskie sity
Komentarze (0)

Sit to roślina z rodziny sitowatych. U nas są:

Sit trójłuskowy Juncus triglumis krótkie, podziemne kłącze, łodyga dołem ulistniona, pusta i gładka, liście rynienkowate, podługowate, długie, cienkie, wąskie z brunatnymi pochwami z 2 uszkami, działki ziałki okwiatu jasnobrązowe, lancetowate, tępe, z ciemnym wierzchołkiem, podsadka lancetowata, łuskowata, brunatna, kwiaty zebrane w szczytowe główki, owoce to torebki, zagrozony i chroniony.
Sit żabi Juncus ranarius łodyga krótka, tworzy luźne kepki, płaskie, długie, rynienkowate, zaostrzone liście z ciemnoczerwonymi pochwami, kwiaty mają jajowate działki i płatki i 2 podkwiatki, owoce to podługowate, zwęzone ku nasadzie torebki, roslina chroniona.
Juncus planifolius tworzy luźne kępy, długie lodygi, długie, zwęzone ku koncowi, zaostrzone liście, kwiaty jajowate, białawe zabrane w główki, zebrane w wieszki, owoce to torebki.
Sit alpejski Juncus alpinoarticulatus łodyga cienka, liście cienkie, sitowate, długie, lekko zaostrzone, brunatne kwiaty z zaokrąglonymi działkami zberane w główki, zewnętrzne działki zebrane w kolec, 6 pręcików, owoce to czerwonobrunatne, jednokomorowe torebki z dzióbkami, roslina zagrozona i ściśle chroniona.
Sit bałtycki Juncus balticus sztywna łodyga, szydlaste, sitowate, równowaskie, długie liście z żółtawymi pochwami, kwiaty zebrane w rozrzutkę, 6-pręcikowe, działki zaostrzone, brązowe z zielonymi pasami, długa podsadka, owoce to torebki z ząbkiem na szczycie, roslina zagrozona i ściśle chroniona.
Sit blotny Juncus tenageia rozgałęziona łodyga, długie, cienkie liście, pochwy mają 2 uszka, kwiaty mają po 2 łuskowate podkwiatki, są zebrane w główki, zebrane w wierzchotki, działki jajowate, owoce to torebki, roslina zagrozona i ściśle chroniona.
Sit chudy Juncus tenuis tworzy kępy, łodygi miękkie i cienkie, liście długie i cienkie, kwiaty zebrane w szczytowe wiechy z przysadką, działki lancetowate, żółtawe, owoce to jajowate torebki z dzióbkiem.
Sit cienki Juncus filiformis łodygic cienkie, wiotkie, wyrastają z kłącza, mają żebra, cienkie, długie liście otulają łodygi brunatnymi pochwami, liście odziomkowe, kwiaty zebrane w pęczki podparte podsadką, listki okwiatu żółte i ostre, owoce to żóławe, jajaowate torebki z dzióbkami, drobne, kuliste nasionka, roslina chroniona.
Sit czarny Juncus atratus łodyga cienka i długa, liście obłe, podłużnie żeberkowane, poprzecznie przegradzane, kwiaty czarne zebrane w główki zebrane w rozrzutkę, lancetowate działki równej długości, owoce to torebki z dzióbkiem, roslina zagrożona i chroniona.
Sit członowaty Juncus articulatus gęste korzenie, czołgające sie kłącza, łodygi kolnakowate, zebrane w kępki, na całej długości ulistnione, liście szydlaste, długie, poprzegradzane, kwiaty ciemnobrunatne zebrane w główki zebrane w rozrzutki, listki  okwiatu jednakowe, ostre, mają krotkie podsaki, owoce to jajowate, błyszczące, czerwonobrunatne torebki z krótkim, ostrym dzióbkiem na czubku, nasiona drobne, brunatne siatkowane.
Sit drobny Juncus bulbosus kępka cienkich łodyg, długie, cienkie liście, jajaowate, jasne kwiaty zebrane w główki, zebrane w rozrzutki, owoce to torebki.
Sit dwudzielny Juncus bufonius łodyga kępkowana, krótka, mały pokrój, płaskie, owłosione, podługowate liście z pochwami obejmującymi łodygi, działki jajowate, zaostrzone, kwiaty zebrane w wiechy, 6 pręcików, 3 znamiona, owoce to kuliste, tepe, zielonkawe torebki.
Sit Gerarda Juncus gerardi spłąszczona łodyga z 1 kolankiem i 1 liściem, liśc długi, wąski, zaostrzony, kwiaty z brązowymi, tepymi działkami zebrane w rozrzutki z lancetowatą podsadką, owoce to eliptyczne torebki, zagrozona i chroniona roslina.
Sit główkowaty Juncus capitatus łodyga cienka, długa, liście szydlaste, długie, cienkie, ostre, zielone kwiaty zebrane w główki zebrane w rozrzutki, kwiaty jajowate i zaostrzone, owoce to torebki.
Sit maleńki Juncus minutulus cienkie łodygi zebrane wkępki, szydlaste, długie, zwężone ku ostremu końcowi liście, kwiaty jajowate, zaostrzone zebrane w główki, zebrane w rozrzutki, owoce to torebki
Sit ostrokwiatowy Juncus acutiflorus czołgające kłacze, dlugie łodygi z wieloma kolankami, liście szydlaste, spłaszczone zaostrzone, podłużne, nasady szersze, kwiaty zebrane w główki, zebrane w wierzchotki, działki ościste, odgięte, trójkątne, owoce to  jajowate, błyszczące, czerwonobrunatne torebki z dzióbkami na końcach, drobne, brunatne nasionka, chroniony i zagrozony.
Sit rozpierzchły Juncus effusus gęste kepy z gęstymi korzeniami, gładkie łodygi, szydlaste, bezkolankowe, żywozielone, częściowo wypełnione rdzeniem liście, liście odziomkowe, kwiaty zebrane w wierzchitkę z przysadką, drobne kwiaty, sa jajowate, działki zaostrzone, owoce to jajowate, torebki z dizóbkami, nasiona drobne.
Sit siny Juncus inflexus gęste korzenie, gęste kepy, łodygi szydlaste, bezkolankowe, modrosine, częściowo wypełnione rdzeniem z łuskowatymi, brunatnymi pochwami, lodygi żeberkowane, liście doziomkowe, szydlaste, długie, kwiaty małe, rdzawe zebrane w wierzchotke, owoce to jajowate torebki z dzióbkami. 
Sit skucina Juncus trifidus darniowa, kepkowana lodyga, długie liście i łodygi, liście wąskie, zwężone ku końcowi, zaostrzone, rynienkowato zwinięte, kwiaty brunante, 6-pręcikowe, rosną w kątach przysadek, owoce to jajowate torebki, nasiona czarne.
Sit skupiony Juncus conglomeratus tworzy luźne kepy, podłużne, długie łodygi z rdzeniem, liście podłożne, zaostrzone, zwęzone, kwiaty rdzawe, jajowate, zebrane w kuliste wierzchotki z przysadkami, owoce to jajowate torebki z dzióbkami, liczne, drobne nasionka.
Sit sztywny Juncus squarrosus sztywne lodygi zebrane w kępy, liście odziomkowe, sztywne, szydlaste, pochwiaste, pochwy z 2 uszkami, kwiaty jajowate, okwiat z jajowatynmi listkami, kwiaty zebrane w grona z przysadkami, owoce to jajowate torebki z ząbkiem, trójkomrowe, nasiona podłuzne, brunatne.
Sit ściśniony Juncus compressus płoążące kłącze, bylina, łodyga szarozielona, spłaszczona z 1 liściemw połowie długości, reszta liści odziomkowa, rynienkowata, kwiaty zebrane w rozpierzchłe wierzchotki, jajowate, zielone, jasno obrzeżone działki, kwiaty drobne, podsadki lancetowate, długie, cienkie, owoce to kuliste, jasne torebki

 

Sit tępokwiatowy Juncus subnodulosus długa cianka łodyga, dlugie cienkie liście z poprzegradzanymi blaszkami, kwiaty żółte, podsadki słomiaste, działki zaokrąglone, kiwaty zebrane w główki zebrane w rozrzutki, owoce to szerokojajowate torebki z dzióbkiem, zagrozony i chroniony.
sie 30 2021 Pożyteczne muchy plujki
Komentarze (0)

Wiele osób ich nie lubi i tępi, a one też mają swoją rolę w przyrodzie. Mucha Plujka należąca do plujkowatych Calliphoridae odżywia się nektarem kwiatów, ma granatowy odwłok. Wiosnę i lato spędza na łąkach i nad polami, gdzie ma dostęp do nektaru, jesienią leci do domów. Samica znosi 450-1200 jaj na padlinie, mięsie i ranach, z jaj po 24 godzinach lęgną się larwy, odżywiające się mięsem, latem rozwój larw trwa 7-8 dni, a okres poczwarki 10-20 dni.Całkowity rozwój od jaja do imago trwa miesiąc. Dorosłe osobniki odżywiają się nektarem kwiatów, dzięki czemu maja swoj udział w ich zapylaniu i powstawaniu owoców. Ludzie brzydzą się ich larw, które składaja w padlinie, a dzięki owadom i padlinożercom, które zjadają szczątki maleje ryzyko epidemiologiczne. Larwy rozkładając szczątki przyczyniają się do powstawania próchnicy. dorosłe muchy zapylają kwiaty, dzięki czemu przyczyniają się do ich rozmnażania. Ich larwy są też wykorzystywane w medycynie.  Larwoterapia polega na stosowaniu opatrunków z larw muchy plujki, czyli plujki burczało Calliphora vomitoria, które przyspieszają gojenie ran, odleżyn, oparzeń, stopy cukrzycowej. Larwoterapię stosowano już w starożytnym Rzymie i u Majów. Tę metodę stosowali też chirurdzy w czasach wojny secesyjnej w Ameryce Północnej, są też dokumenty potwierdzające użycie larw muchy w czasie I wojny światowej. W USA larwoterapię stosuje się od kilku lat, w Europie tę formę leczenia stosuje się głównie w Niemczech i Wielkiej Brytanii. W Polsce larwy muchy stosuje się podczas uczulenia na antybiotyki. Larwy stosuje się podczas ran pourazowych i zakażeń układu kostnego. Larwoterapia polega na nałożeniu larw na ranę i przykryciu ich szczelnym opatrunkiem, który po kilku dniach się zdejmuje. Larwy jedzą martwe, częściowo rozłożone tkanki, które mogłyby stanowić pożywkę dla bakterii, natomiast nie ruszają żywych komórek. Larwy nie mają aparatu gryzącego. Wypluwają na rany ślinę, która zawiera enzymy rozkładające już rozłożone tkanki i zasysają powstały roztwór. Enzymy działają też bakteriobójczo i stymulują gojenie ran. Po kilku dniach opatrunek wymienia się na nowy. Larwy stosowane do larwoterapii są hodowane w sterylnych warunkach w laboratoriach i są przeznaczone tylko do tego celu. W Wielkiej Brytanii opatrunki z larwami są dostępne w aptekach.

 

sie 30 2021 Gatunki tui
Komentarze (0)

Tuja, żywotnik Thuja sp. to roslina iglasta z rodziny cyprysowatych, mamy 5 gatunków,wszystkie ozdobne.

żywotnik koreański Thuja koraiensis krzew z pierzasto podzielonymi, szarozielonymi lub jasnozielonymi, łuseczkowatymi liśćmi, gaąłzki są rdzawobrązowe, szyszeczki najpierw zielone i jajowate, potem brązowe łuseczkowate, na końcu brązowe zdrewniałe, małe, jajowate, lekko zaostrzone, pąki podłużne, zielone ozaostrzone.
żywotnik zachodni Thuja occidentalis drzewo ze stozkowatą, potem cylindryczną koroną, ciemnobrązowa, łuszcząca się kora, płaskie, jasnozielone gaąłzki brązowieja na zimę, liście łuskowate, zaostrzone, zielone, odstające, maja gruczołki żywiczne, kwiaty wąskie, jajowate, początkowo żółtozielone, dojrzałe jasnobrązowe, pąki podłużne, zielone ozaostrzone.
żywotnik olbrzymi Thuja plicata drzewo o gęstej, stozkowatej, zwartej koronie, wachlarzowato ułozone gałązki są ciemnobrązowe,kwiaty męskie małe, owalne, żółte, wyrastają na końcach pędów, kwiaty żeńskie o zielonkawe, owoce to jajowate, brązowe,kilkułuseczkowe szyszeczki, pąki podłużne, zielone ozaostrzone.
żywotnik japoński Thuja standishii drzewo o rdzawobrązowej korze, grubych, łuseczkowatych, tarczowatych,ciemnozielonych liściach, żeński kwiaty zielone, jajowate z miękkimi łuseczkami, owoce brązowefioletowe, z gwiazdkowato odgiętymi łuskami, szyszki otwierają się, mają dlugie łuski, pąki podłużne, zielone ozaostrzone.
Thuja sutchuenensis drzewo o stozkowatej koronie, pierzasto podzielonych gałązkach, mięsiste, jasnozielone łuseczkowate liście, zielone, jajowate kwiaty, brązowe, rozwarte, długołuskowe szyszki, pąki podłużne, zielone ozaostrzone.

 

Wszystkie tuje sa zimozielone i mrozoodporne. W Polsce są to rosliny ozdobne, niektóre zdziczały i rosna jako antropofity.
sie 30 2021 Cibory Polski
Komentarze (0)

U nas też są kuzynki papirusa z rodziny ciborowatych Cyperaceae. To rośliny jednoliścienne z rzędu wiechlinowców Poales, tego samego co rodzina wiechlinowatych Poaceae,czyli traw.

Cibora brunatna Cyperus fuscus tworzy drobne kepki, ma czerwonawe krozenie, łodyga jest gładka, trojkanciasta, liście długie, rownowąskie, płaskie lub zgięte, calobrzegie, kwiaty zebrane w kłoski zebrane w baldaszki pod nimi są 3 podsadki, kłoski są wąskie, jajowate z przysadkami, są 3 pręciki i 1 słupek, owoce to podłogowate, trójścienne, ciemnobrązowe orzeszki.
Cibora zmienna, przemiennolistna, papirusik Cyperus alternifolius ulistnienie okółkowe, liście równowąskie, długie, drobne kwiaty wyrastają w kątach przysadek i są zebrane w wiechy otoczone okółkiem podsadek, owoce to drobne orzeszki, roślina ozdobna doniczkowa.
Cibora żółta Cyperus flavescens długie, wąskie liście, długie łodygi, kwiaty drobne otone przysadkami zebrane w otoczone długimi podsadkami kłosy, owoce to orzeszki, roślina ściśle chroniona. 
Cyperus congestus rozgałęzione lodygi, długie, cienkie, równowąskie liście, otoczone długimi przysadkami w okółkach kwiaty zebrane w kłoski zebrane w otoczone podsadkami klosy, owoce to orzeszki.
Cyperus eragrostis rozgałęziona łodyga, podługowate, cienkie liście, kwiaty zebrane w jajowate kłoski zebrane w główki otoczone długimi podsadkami zebranymi o okółki, owoce to orzeszki

 

Cyperus houghtonii długie łodygi, długie, cienkie liście, kwiaty zebrane w otoczone przysadkami kłoski, otoczone jajowatymi czerwonawymi okółkowymi podsadkami baldachy, owoce to orzeszki.