biologia i ochrona przyrody

Korzeń utrzymuje roslinę w podłożu, pobiera z podłoża wodę i sole mineralne. System korzeniowy może być palowy, któy ma korzeń główny i korzenie boczne (przybyszowe) i wiązkowy, ma wiele róznych i rozgałęzionych korzeni. Pobieranie wody i soli mineralnych jest w strefie wlosnikowej. Tu są włośniki, czyli uwypuklenia komórek, zwiększające powierzchnię chłonącą. korzeń transportuje wodę i biogeny do góry. Przewodzi je drewno, jest lepiej rozwinięte niż łyko. Korzeń ma centrum spoczynkowe - komórki o wydłuzonym podziale komórkowym, są to komórki inicjalne i komórki merystematyczne. U jednoliściennych jest wiele pasm drewna i łyka (korzeń poliarchiczny). Dwuliścienne mają niewiele pasm, maja korzenie oligoarchiczne. Marchew Daucus carota ma dwa pasma. Jęczmień Hordeum sp. to trawa. Trawy mają niezależne pochodzenie czapeczki (osobna komórka inicjalna czapeczki). Czapeczka chroni stożek wzrostu korzenia przed mechanicznym uszkodzeniem w wyniku tarcia o glebę. Do wzrostu łodygi odnosi się teoria korpusu i tuniki. Komórki inicjalne do środka rozwijają się w korpus (walec osiowy), na zewnątrz w tunikę (tkanki okrywające i organy boczne). Rozwój korzenia wyjaśnia teoria histogenowa. Są trzy piętra komórek inicjalnych (histogeny). Dermatogen jest najbardziej zewnętrzną komórką, tworzy skórkę i czapeczkę u dwuliściennych. W samym środku jest plerom, daje początek walcowi osiowemu. Peryblem daję początek korze pierwotnej i ryzodermie. Jednoliścienne mają kalyptrogen - osobny inicjał dla czapeczki. Dynia Cucurbita pepo ma wtórny welamen korzeniowy. Welamen to wielowarstwowa skórka pobierająca wodę z powietrza, chłonie ją jak gąbka. Marchew ma korzeń spichrzowy. Jęczmień ma jeden inicjał dla pleromu, drugi dla peryblemu i dermatogenu, trzeci dla kalyptrogenu (kalyptra - czapeczka). Dermatogen tworzy ektodermę, peryblem korę pierwotną, plerom tworzy walec osiowy, w nim powstaje prokambium, które daje początek wiązkom przewodzącym. Stefy korzenia u wszystkich roślin to od zewnątrz stożek wzrostu z czapeczką, potem jest strefa wydłużania (elongacji) komórek, dalej jest strefa różnicowania komórek, potem jest strefa włośnikowa, potem dojrzały korzeń. W korzeniu jest bardziej rozbudowana kora pierwotna niż walec osiowy, odwrotnie jak w łodydze. Tak jest powyżej strefy włośnikowej. Ryzoderma jest w strefie włośnikowej. Kosaciec. Im wyżej tym włośniki zanikają stopniowo, powyżej ryzosfery jest egzoderma, ma miekisz zasadniczy. Endoderma jest najgłębszą warstwą kory pierwotnej w łodydze. W egzodermie są komórki ze skrobią statolityczną, one informują roślinę o zmianie polożenia. W korzeniu jest pobieranie wody i soli mineralnych. Woda i sole mineralne idą do ksylemu, kieruje je tam egzoderma ma komórki suwerynowymi lamellami. Suwerynifikacja pierwszorzędowa jest tu gdzie lamelle nakładają się na siebie i nie przepuszczają wody, drugorzędowa ma cienkościenne lamelle zielone, są zsuwerynowane i zlignifikowane, też nie przepuszczają wody. Są cienkościenne, żywe komórki przepustowe, zbierają one wodę z kory pierwotnej i transportuja ja do ksylemu, są przy pasamch ksylemu. Woda w szerokim korycie płynie wolno, w wąskim szybko. Pomiędzy pasmami ksylemu są pasemka floemu, odżywiają korzeń asymilatami. Największe średnice mają naczynia bliżej środka, im bliżej powierzchni tym są mniejsze. Korzeń ma ksylem egzarchiczny. Metaksylem jest w środku, protoksylem na zewnątrz. W łodydze jest endarchwiczny, odwrotny. Jednoliścienne mają korzenie poliarchiczne (wielopasmowe), dwuliścienne mają haplopasmowe (oligoarchiczne). Ksylem w korzeniu jest egzarchiczny, protoksylem jest dalej od osi, dojrzewanie drewna jest dośrodkowe. Korzenie wszystkich roślin mają endodermę pierworzędową z otaczającymi komórkę suwerynowymi lamellami, drugorzędowa ma na dwóch powierzchniach komórek suwerynowe lamelle, trzeciorzędowa ma suwerynowe lamelle na całej ścianie. U jednoliściennych endoderma pierwszorzędowa ma pojedyncze suwerynowane lamelle opasające komórkę na górnych i bocznych ścianach. Powoduje to, że woda wnika przez półprzepuszczalną błonę komórkową do endodermy. te lamelle to pasma Casparyego. Jest nakładanie suweryny na całej powierzchni komórki. Powstaje endoderma trzeciorzędowa. Endoderma kontaktująca się z korą pierwotną jest U-kształtna ma część powierzchni bez suweryny. Reszta jest O-kształtna. Dwuliścienne mają perycykl (okolnicę) miękiszowy. Są pasma ksylemu oddzielone pasmami floemu. Początkowo perycykl jest miękiszowy, endoderma to pojedyncza warstwa komórek, na ich ścianach są lamelle suweryny, produkowane i lignifikowane przez protoplast. Komórki przepustowe są cienkościenne. endoderma dochodzi do walca osiowego. Kosaciec Iris sp. zimuje jako kłącze. Wiosną tworzy zywe korzenie (kłącze ma martwe). Dwuliścienne przyrastaja na grubość. Dynia Cucurbita pepo ma cztery pasma drewna i łyka. Jest duża, ma miękisz kory pierwotnej. Jest walec osiowy. Korzeń oligoarchiczne, są cztery pasemka pierwotnego drewna i łyka, łyko jest słabo ukształtowane, ma dużo miękiszu, mało komórek przewodzących. Endoderma jest pierwszorzędowa i słabo widoczna. Na przekroju są różnice między drewnem pierwotnym i wtórnym. W budowie pierwotnej ksylem pierwotny ma grube ściany komórkowe, jest floem, perycykl i endoderma. W korzeniu powstaje merystem wtórny, jest to kambium. Są dwa etapy jego powstawania. Pierwszy to odróżnicowanie się komórek miękiszowych pomiędzy pierwotnymi drewnem i łykiem, ponad ksylemem pierwotnym komórki różnicują się w kambium, warstwy kambium łączą się i odkładają do środka drewno wtórne, na zewnątrz łyko wtórne. Drewno pierwotne ma dużą średnicę i grube ściany komórkowe odpycha kambium i prostuje je. Łyko pierwotne spychane jest na zewnąrz. Kambium tworzy miękisz pierwotny. Idzie do środka, różnicuje się w kambium korkotwórcze. Kambium zmienające się w drewno wtórne jest prostowane. Ksylem jest spychany coraz głębiej. Na zewnątrz tworzy się fellogen. Odkłada mało felodermy i duzo korka. Kora i pierwotna i endoderma są odrzucane. Opadają do gleby i zmieniane są w próchnice przez bakterie, grzyby i bezkręgowce. Synteza wielu warstw celulozy wymaga wiele energii. W drewnie i łyku wtórnym jest miękisz. Łodyga ma wiązki kolateralne i koncentryczne, korzeń ma wiązki promieniste. Łodyga ma epidermę z grubą góną ścianą komórkową i kutyną, korzeń ma ryzodermę z celulozowymi ścianami komórkowymi. W łodydze są: miękisz kory pierwotnej, kolenchyma i chloroplasty, w korzeniu nie ma kolenchymy. Korzeń może mieć funkcję spichrzową. W łodydze ksylem jest egzarchiczny, w korzeniu endarchiczny. Łodyga ma organy boczne z kory pierwotnej, korzeń z komórek perycyklu. Są modyfikacje korzeni. Korzeń powietrzny z welamenem korzeniowym (wielowarstwową skórką). Różnicuje się wielowarstwowa skórka, która nie zanika, egzoderma różnicuje sie pod nią. Jest miękisz kory pierwotnej. Ksylem poliarchiczny (ma wiele pasm wiązek przewodzących), tak jest u storczykowatych Orchidaceae. O-kształtna endoderma, ściany mają ligninę. Protoplasty obumierają, powstaje koszyczek do gromadzenia wody z pary wodnej lub deszczu. Te korzenie są na powietrzu, nie w ziemi. Wodę transportują komórki przepustowe przez egzodermę i miekisz kory pierwotnej. Endoderma z komórkami przepustowymi na wprost ksylemu jest O-kształtna. Komórki przepustowe są na wprost łyka. W okół pasm łyka są włókna sklerenchymatyczne. Welamen to tkanka magazynująca wodę, ma w okół komórek pierścieniowe zgrubienia ścian komórkowych. Egzoderma ma ściany z suweryną. Korzeń spichrzowy (magazynujący) jest np. u marchwi Daucus carota. Funkcję spichrzową mogą pełnić komórki komórki miękiszowe ksylemu wtórnego, floemu wtórnego lub obu na raz jak u marchwi. Na przekroju korzenia marchwi szara warstwa to korek. Korzenie spichrzowe mają rozbudowana felodermę (warstwę pod korkiem). Jest dużo łyka wtórnego - najbardziej pomarańczowa część przekroju. Smugi na przekroju to miękisz. W środku korzenia jest ksylem wtórny i duzo miękiszu. Jest też kambium. Wielowarstwowa feloderma, mało korka, funkcję spichrzową pełni miękisz drewna i łyka wtórnych. korzeń marchwi jest diarchiczny - w budowie pierwotnej sa dwa pasma drewna i łyka pierwotnego. Tak samo jest u pietruszki Petroselinum satovum, P. crispum. Korznie spichrzowe mają bardzo rozbudowany miekisz.  W budowie wtórnej felogen zmienia się na zewnątrz w korek, który ma ściany adkrustowane suweryną. Komórki te lignifikowane (inkrustowane ligniną) i staja się martwe. Jest izolacja od środowiska. Przetchlinki to miejsca gdzie komórki korka są luźno ułozone. Felogen różnicuje się do środka w miękiszową feloderme z chloroplastami. Te trzy warstwy tworzą wtórną tkankę okrywającą, jest tak w łodydze i korzeniu w przyroście wtórnym. Cewki, naczynia i włókna są martwe. Miękisz jest żywy. Łyko ma komórki sitowe, komórki towarzyszące i włókna łykowe. Naczynia są u okrytonasiennych (kwiatowych Angiospermae).

Liść zawiera miękisz asymilacyjny, w nim jest asymilacja. Epiderma izoluje liśc od środowiska zewnętrznego i zapewnia z nim komtakt. Liśc bierze udział w transpiracji (parowaniu), gutacji (wydalaniu nadmiaru wody wiosną przez szparki wodne) i wymianie gazowej. W epidermie liścia są aparaty szparkowe. Szparki otwierają sie i zamykają. Gdy jest dużo wilgoci komórki szparkowe chłoną wodę, mają turgor, napinają się i otwierają, gdy jest sucho, woda paruje z nich, komórki tracą turgor i się zamykają. Jest to mechanizm ochronny przed utratą wilgoci. Są różne typy aparatów szparkowych: typ Mnium jest u mchów Mnium, na puszkach zarodnionośnych. Typ Helleborus zaobserwowany u ciemiężnika Helleborus sp. Komórki szparkowe maja fasolkowaty kształt. Mają różnie zgrubiałą ścianę komórkową. Ściana brzuszna sąsiadująca z porem jest zgrubiała, grzbietowa, przylegająca to epidermy cienka. Typ Graminae jest tylko u traw (dawna nazwa traw). komórki są biszkoptowate, wydłużone, mają rozszerzone końce z cienkimi ścianami, reszta komórki ma zgrubiałą ścianę. Ze względu na obecność komórek przyszparkowych aparaty dzielą się na amonocytowe, gdy brak komórek przyszparkowych, paracytowe gdy maja jedną komórkę przyszparkową, gdy dwie, z równą osią komórek i prostopadłym ułożeniu do porów są diacytowe, anizocytowe gdy sa trzy komórki przyszparkowe, jedna z nich mniejsza. Kolejna klasyfikacja opiera się na pochodzeniu komórek przyszparkowych. Jeśli cały aparat pochodzi od jednej komórki merystematycznej to aparat mezogenowy, gdy komórki szparkowe pochodzą od jednej komórki, przyszparkowe od innej to typ perigenowy. Mezoperigenowy gdy komórki szparkowe i część przyszparkowych pochodzą od jednej komórki macierzystej, reszta przyszparkowych od innej. Aparaty szparkowe otoczone sa kutyną. Pozwalaja roślinie oddychać. Ich otwieranie i zamykanie kontroluje turgor, gdy duzo wilgoci, jest duży napór na scianę komórkową, komórka rozciąga się, szparka się otwiera. Gdy spada turgor, komórki wiotczeją, szparki się zamykaja. Na stan szparek wplywa ruch powietrza, im większy tym szybsza transpiracja. Jony potasu regulują otwieranie i zamykanie szparek, wnikają do komórki, rośnie ich stężenie, obniża się potencjał wody, komórka pobiera ją z sąsiednich komórek i rosnie turgor, szparki sie otwierają. Wypływ jonów obniża potencjał wody, która ucieka do sąsiednich komórek, turgor spada, szparka się zamyka, Przepuszczalność komórek zależy od hormonów: kwasu abscyzynowego i indolinotrójoctowego. O stanie szparek decyduje też temperatura, im wyższa tym wieksze parowanie i strata wody, szparki zamykaja się by chronić się przed stratą wilgoci i światlo. Jednoliścienna roslina Irys Iris sp. ma typ Helleborus i amonocytowy, epiderma nie ma chloroplastów, asymilacja jest w chlorenchymie. Rosliny wodne, rosliny cienistych środowisk maja chloroplasty w epidermie. Irys ma zwarty układ epidermy, komórki ściśle do siebie przylegają, są zespolone, maja pomiędzy komórkami blaszki środkowe. Pory (szparki) są pomiędzy komórkami szparkowymi. Wpływa na nie stężenie CO2 w powietrzu u roslin C3 (klimatu umiarkowanego) za wysokie i za niskie stężenie CO2 powoduje zamykanie szparek. Komórki epidermy i miekiszu asymilacyjnego są połączone plazmodesmami. Nie ma przerw w ciągłości epidermy. Pszenica Triticum sp. ma typ Graminae. Komórki są wydłużone, zgrubiałe, mają cienkościenne, rozszerzone końce. Są też komórki przyszparkowe, długie i cienkie, to typ paracytowy. Ich osie są równolegle do szparki. Liście traw są ostre bo ich brzegi są inkrustowane związkami krzemu. Wszystkie komórki roślinne mają ścianę komórkową. komórki sparkowe stykają się końcami. U traw sa komórki tylko wypełnione krzemianami. Rozchodnik Sedum sp. Typ anizocytowy i Helleborus. trzy komórki przyszparkowe są w bezpośrednim sąsiedstwie komórek szparkowych. Wpływ na turgor w komórkach szparkowych ma stężenie jonów potasu i hormony. Są dwa etapy fotosyntezy. Faza jasna odbywa się tylokaidach grann i zachodzi przy udziale światła, polega na wybiciu elektronu przez foton z pasma PAR (promieniowania fotosyntetycznie czynnego dł fali 400 - 700 nm) z chlorofilu. Ten foton rozpoczyna cykl reakcji w wyniku, których woda zostaje rozbita na jony. Drugi etap to faza ciemna - cykl Calvina - Bensona, w którym następuje synteza cząsteczki glukozy z jonów powstałych z wody w fazie jasnej i dwutlenku węgla. Faza ciemna zachodzi w stromie. Są trzy typy fotosyntezy C3, C4 i CAM. Rosliny C4 mają fotosyntezę w miękiszu pochwy wiązkowej - miękiszu wieńcowym, C3 w miękiszu asymilacyjnym i palisadowym. CAM mają sukulenty, cykl Calvina - Bensona mają za dnia. Enzymy fotosyntezy C3 Rubisco, włączające CO2 do rybulozo - 1,5 - bisfosforanu mają mniejsze powinowactwo do CO2 niż karboksylaza fosfoenolopirogroniamu u C4, która włącza CO2 do fosfoenolopirogronianu. W CAM są enzymy C4. Enzymy fazy jasnej są w tylokaidach grann, enzymy fazy ciemnej są w stromie. Liście mogą być siedzące, czyli wyrasstające bezpośrednio z łodygi i ogonkowe, wyrastające na ogonkach.

Tkanki okrywające to kora pierwotna ma tkankę miękiszową i wzmacniającą, nejgłebiej położoną warstwą kory pierwotnej jest endoderma (śródskórnia), otacza ona walec osiowy. jej komórki ścieśle przylegają do siebie im otoczone są pasmami Casparyego, to elementy ściany komórkowej z ligniną i suwerynopodobnymi związkami hydrofobowymi. W śródskórni i endodermie są komórka zawierające amyloplasty ze skrobią statolityczną, jest topochwa skrobiowa. Gdy roślina zmienia kierunek wzrostu np. z powodu wiatru ziarna skrobii przechylają się w danym kierunku (kierunku wiatru), naciskają blony reticulum i zmusza roslinę do wzrostu w tamtym kierunku. Skrobia bierze też udział w geotropizmach - ruchach roślin uwarunkowanych polem grawitacyjnym. Endoderma to najgłebsza warstwa kory pierwotnej, odpowiada za przenikanie związków mineralnych z korzeni do drewna. Ma cienkościenne komórki przepustowe, które mają wypustki dzięki, którym kontaktują się z innymi komórkami. Komórki przepustowe odpowiadają za transport wody i związków mineralnych do ksylemu. Kolejną warstwą kory pierwotnej jest miękisz zasadniczy - parenchyma. Ma on chloroplasty i duże przestrzenie międzykomórkowe zapewniające wentylację roślinie. Kora pierwotna ma też sklerenchymę i kolenchymę, są to elementy wzmacniające. Najbardziej zewnętrzną warstwą jest skórka (epiderma), ma aparaty szparkowe. tu zachodzi wymiana gazowa. Skórka pomaga też utrzymać turgor parenchymie. Komórki skórki pokryte są kutyną. Kora wtórna zawiera od srodka warstwę żywą: są tu łyko wtórne, fellogen, czyli miazga korkotwórcza i felloderma. Miazga korkotwórcza to merystematyczne komórki, które dzięlą się i wytwarzaja korkowicę. Na zewnątrz wytwarza fellodermę, od środka korek (fellem). Felloderma to warstwa miękiszowa. Korkowica, powstaje z korka, jest to martwa warstwa okrywająca, otacza elementy żywe. W korku są przetchlinki, miejsca, gdzie komórki korka są luźno ułożone. Tu jest wymiana gazowa. Budowa wtórna łodygi dwuliściennych. Wyróżniamy tu 2 typy Tilia, nazwa pochodzi od lipy Tilia sp., charakterystyczne dla drzew, ten typ to wytrzymałe łodygi i Aristolochia, nazwa pochodzi od kokornika Aristolochia sp. Ten typ mają duże, rośliny pnące, mają elastyczne łodygi. Dwuliścienne mają przyrost wtórny na grubość. Młodsze drewno to biel, starsze to twardziel. W twardzieli miekisz przenika do naczyń przez jamki, tworząc wcistki. Wcistki zatykają naczynia, powstaje twardziel, nie przewodzi wody ani związków mineralnych, pełni funkcję wzmacniającą. Biel jest jasniejsza od twardzieli, przewodzi wodę i mineraly. U młodych dwuliściennych endoderma ma ziarna skrobii statolitycznej. Pod epidermą rząd komórek sklerenchymatycznych otacza perycykl (okolnicę) - warstwę parenchymy otaczającą walec osiowy. Roslinę otacza skórka pokryta kutyną. W walcu osiowym są wiązki przewodzące kolateralne, otwarte. W jednej linni mają drewno i łyko, pomiędzy nimi jest kambium. łyko to rurki sitowe, komórki towarzyszące i miękisz. Kambium wiązkowe ma komórki totipotencjalne, dzielą się w elementy drewna i łyka oraz miękisz. Kambium międzywiązkowe dzieli się tylko w miękisz. Przyrost wtórny jest gdy kambium wiązkowe łaczy sie z międzywiązkowym. Podczas przyrostu wtórnego komórka kambium dzieli się na 2 komórki, ta od środka różnicuje się w drewna ta na zewnątrz w łyko. Dzieli się też w miękisz. Kambium międzywiązkowe dzieli się tylko w miękisz, zawsze ma kontakt z rdzeniem. Latem powstają duże naczynia i cewki, zimą nie ma przyrostu wtórnego powstaja pierścienie. W tropikach rośliny przyrastaja na grubośc przez caly rok, nie ma słojów przyrostu wtórnego. Gdy powstaje łyko wtórne jego elementy ulegaja przekształceniom, ciemne łyko niefunkcjonujące ma zgniecione elementy łyka, nie przewodzi asymilatów, pełni funkcję wzmacniającą. Jasne łyko funkcjonujące przewodzi asymilaty. W czasie wzrostu rośliny epiderma i sklerenchyma są rozerwane, komórki subepidermalne różnicują się w kambium korkotwórcze (fellogen). Fellogen na zewnątrz dzieli się w komórki korka (felen), do środka w felodermę. Łodyga rozrasta się kambium jest rozrywane, na zewnątrz od fellogenu powstaje martwica korkowa. w czasie rozwoju rośliny płaskie, regularnie ułożone komórki kambium korkotwórczego różnicują się na zewnątrz w duże komórki o ścianach adkrustowanych suberyną. Jest to korek. Do środka różnicuje sie w cienkościenne komórki miękiszowe (felodermę). Te 3 warstwy, feloderma, fellogen i korek stanowia perydermę. Jest to wtórna tkanka okrywająca, zawsze związana z przyrostem wtórnym. Wiązki przewodzące są kolateralne otwarte, oddzielone są promieniami miękiszowymi. Kambium wiązkowe do środka różnicuje się w drewno wtórne, na zewnątrz w łyko wtórne. Tworzy się miękisz wiązkowy. Kambium międzywiązkowe dzieli się w miękisz. Powiększa on promienie wiązkowe, jest przyrost na grubość. Lipa ma kanały śluzowe. W środku walca osiowego jest rdzeń, który po latach staje się niewidoczny. Graniczy z nim drewno pierwotne. Podział promienisty (artyklinalny) to dylatacja. Jest to proces, w którym komórka kambium różnicuje się w komórkę miękiszową, która geometrycznie dzieli się w rurkę sitową, komórkę miękiszową i komórkę towarzyszącą. Dylatacja to rozszerzanie promieni. Łyko ma włókna sklerenchymatyczne, to łyko twarde, ma zdrewniałe, wtórne włókna. Łyko miękkie to żywe rurki sitowe i komórki towarzyszące. Łyko miękkie przewodzi asymilaty, łyko twarde pełni funkcję wzmacniającą. Większość promieni jest pierwotna, pochodzi z budowy pierwotnej, ale są też wtórne. Dreno naczyniowe, gdzie są tylko naczynia ma małą wartośc użytkową jest u lipy Tilia sp. i robiniii Robinia sp. Drewno pierścieniowonaczyniowe, z wyraźnymi słojami przyrostu wtórnego, gdzie duże naczynia przyrastają wiosną, małe i gęste jesienią jest np. u buka Fagus sp. i dębu Quercus sp. ma dużą wartośc użytkową. Drewno ze wcistkami nie przewodzi wody, tylko daje wytrzymałość.Wiązki przewodzące otoczone są sklerenchymatycznymi pochwami okołowiązkowymi. Rrośliny jednoliścienne mają zawsze wiązki zamknięte, łodyga jest prosta, wiązki są rozproszone, nie ma wyodrębnionej kory pierwotnej i walca osiowego. Wiązki kolateralne zamknięte, są pod epidermą. Łodygę wypełnia miękisz zasadniczy. w warstwie subepidermalnej jest sklerenchyma. Drewno i łyko sąsiadują ze sobą. Wszystkie wiązki mają taki sam plan budowy.  Tak jest u kukurydzy Zea sp. U owsa Avena sp. rodek łodygi jest pusty pomiędzy dużymi wiązkami są małe. Przy wiązkach jest sklerenchyma, przy niektórych są niezdrewniale komórki miękiszu asymilacyjnego. Wodne rośliny mają kanał powietrzny, i miękisz powietrzny z dużymi przestworami międzykomórkowymi - aerenchymę. W epidermie nie ma chloroplastów. Sit Juncus sp. żyje w wilgotnym środowisku. Ma miekisz gąbczasty z dużymi przestworami komórkowymi. Nie ma kory pierwotnej i walca osiowego. Wiązki są kolateralne, zamknięte. Wiązkę otacza sklerenchyma, pod epidermą też jest sklerenchyma.Miekisz to dlugie komórki z jamkami prostymi w ścianach komórkowych w miejscach gdzie komórki się stykają.